این برگ هم‌سنجی شده‌است.
۱۸۶
| چو پیر سالک عشقت بمی حواله کند | بنوش و منتظر رحمت خدا می‌باش | |||||
| گرت هواست که چون جم بسرّ غیب رسی | بیا و همدم جام جهان نما می‌باش | |||||
| چو غنچه گر چه فروبستگیست کار جهان | تو همچو باد بهاری گره گشا می‌باش | |||||
| وفا مجوی ز کس ور سخن نمی‌شنوی | بهرزه طالب سیمرغ و کیمیا می‌باش | |||||
| مرید طاعت بیگانگان مشو حافظ | ||||||
| ولی معاشر رندان پارسا[۱] می‌باش | ||||||
| ۲۷۵ | صوفی گلی بچین و مرقّع بخار بخش | وین زهد خشک را بمی خوشگوار بخش | ۲۷۲ | |||
| طامات و شطح در ره آهنگ چنگ نه | تسبیح و طیلسان بمی و میگسار بخش | |||||
| زهد گران که شاهد و ساقی نمی‌خرند | در حلقهٔ چمن بنسیم بهار بخش | |||||
| راهم شراب لعل زد ای میر عاشقان | خون مرا بچاه زنخدان یار بخش | |||||
| یا رب بوقت گل گنه بنده عفو کن | وین ماجرا بسرو لب جویبار بخش | |||||
| ای آنکه ره بمشرب مقصود بردهٔ | زین بحر قطرهٔ بمن خاکسار بخش | |||||
| شکرانه را که چشم تو روی بتان[۲] ندید | ما را بعفو و لطف خداوندگار بخش | |||||
