اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو

by اوحدی مراغه‌ای

	ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو			بس می‌خروشد آن سخن دل‌خراش تو
	زرقی همی فروشی و شهری همی خری			دخل گزاف بنگر و خرج بلاش تو
	گویی که: دین پرستم و دنیا پرست نه			وانگه ز بیست خواجه فزون‌تر معاش تو
	بر روی راه این دو سه حیوان، به راستی			کمتر ز دام نیست دم دانه‌پاش تو
	گه راز خود ز خلق بپوشیده‌ای، ولی			روی زمین پرست ز تشویق فاش تو
	فردا کجا خلاص دهی آن مرید را؟			کامروز قرض‌دار شد از بهر آش تو
	با اوحدی مباف کرامات خود، که هیچ			کاری نمی‌رود ز بباش و مباش تو