اوحدی مراغه‌ای (غزلیات)/اگر به مجلس قاضی نموده‌اند که: مستم

by اوحدی مراغه‌ای

	اگر به مجلس قاضی نموده‌اند که: مستم			مرا ازان چه تفاوت؟ که رند بودم و هستم
	مرا چه سود ملامت؟ به یاد باده‌ی روشن			که پند کس ننیوشم کنون که توبه شکستم
	اگر چه گوشه گرفتم ز خلق و روی نهفتم			گمان مبر که ز دام تو شوخ دیده برستم
	گمان مبر که بدوزم نظر ز روی تو هرگز			که من چو صنع ببینم خدای را بپرستم
	شکایت تو به دیوار می‌کنم به ضرورت			چو اعتماد ندارم که: قاصدی بفرستم
	دلم تعلق اگر با دهان تنگ تو دارد			روا بود که بگویم که: دل به هیچ ببستم
	دل ببردی و جانم در اوفتاد به آتش			کناره کردی و من در میان خاک نشستم
	هزار بار دلم را شکسته‌ای به جفاها			که هیچ بار نگفتی: دل که بود؟ که خستم
	چو محتسب پی رندان رود ز بهر ملامت			مکن حمایت من پیش او، که صوفی و مستم
	ستمگرا، چه بر آید ز دست من که نبردی؟			قرار و صبر و دل و دین و هر چه بود به دستم
	به اوحدی دل من پای بند بود همیشه			ترا بدیدم و از بند او تمام برستم