| | | | | | |
|
مبادا آسمان را خانه معمور |
|
که یاران را ز یکدیگر کند دور |
|
|
گشاید عقدهای مهربانی |
|
برد پیوند صحبتهای جانی |
|
|
دو همدم را کز آن مهری که دارند |
|
دمی از هم جدا بودن نیارند |
|
|
چنان دور افگند کاز بعد یک چند |
|
به نام و نامهای گردند خرسند |
|
|
که چون دوران چرخ از بیوفایی |
|
فگند آن هر دو عاشق را جدایی |
|
|
شه آمد باز از آنجا با دل تنگ |
|
به سنگین حجره شد چون لعل در سنگ |
|
|
از آن پس یک زمان بیغم نبودی |
|
زدی دمهای سرد و دم نبودی |
|
|
نهانی گفته بودش محرم راز |
|
که زان دیگران شد یار دمساز |
|
|
به شادی با عروس خویش بنشست |
|
عروسان دگر بگزاشت از دست |
|
|
مه گوشه نشین زان داغ جان کاه |
|
همی بود از درون، کاهنده چون ماه |
|
|
غم دوری نه بس بودش جگر خوار |
|
بران غم گشت غمهای دگر یار |
|
|
توان در چشم خود صد خار دیدن |
|
که نتوان یار با اغیار دیدن |
|
|
حکایتهای عشق اندود کردی |
|
شکایتهای خود آلود کردی |
|
|
که گر غم پرس من میپرسیدم کم |
|
چه کم دارم ز خوبی، تا خورم غم؟ |
|
|
هنوز، از شاخ سبزم، برنرسته است |
|
هنوز، این سبزه را شبنم نشسته است |
|
|
ز بیخوابی همه شب چشم من باز |
|
تو با هم خوابهی خود خفته در ناز |
|
|
ترا بادا حرام آن شکر و می |
|
که مینوشی ز لبهایش پیاپی |
|
|
مرا بادا حلال اندوه خوردن |
|
ز غیرت لقمه چون کوه خوردن |
|