| | | | | | |
|
گر خود سخن ززهره و از ما بشنوم |
|
نبود چنان کزان بت دلخواه بشنوم |
|
|
بیخوابیم بکشت و ه از من که هرشبی |
|
بنشینم و فسانهی آن ماه بشنوم |
|
|
آواز ارغنون ندهد ذوقم آنچنان |
|
کاوازپای اسب و تو ناگاه بشنوم |
|
|
دل پارههای خون فگند همچو برگ گل |
|
چون بوی تو زباد سحرگاه بشنوم |
|
|
خود را کنم سپند و نخواهم ترا گزند |
|
از عاشقان چو پردر تو آه بشنوم |
|
|
چو غنچه تا بتو دل بستم ای بهار جوانی |
|
بهیچ جا ننشستم که جامهیی ندریدم |
|
|
اگر به تیغ سیاست مرا جدا کنی از خود |
|
زتو برید نیارم ولی زخویش بریدم |
|
|
بعین بیهوشیم رخ نمود و گفت که چونی |
|
چه تشنگی برد آبی که من بخواب بدیدم |
|
|
کنون که تو به شکستم کدوی میبسرم نه |
|
چنانکه کاسهی سر بشکند زبار سبویم |
|
|
بگه بیامد و همسایه گفت خوابم نیست |
|
که نالههای تو در سینه کار می کندم |
|
|
براه بی سرو و پا میروم که آب دو چشم |
|
رها نمیکندم تا به پای خود بروم |
|
|
به جای بود دلم تا نشسته بود آن زلف |
|
به باد شد چو پریشان بیوفتاد دلم |
|
|
هزار عهد بکردم که ننگرم رویش |
|
چو پیش چشم من آمد نایستاد دلم |
|
|
تمام عمر من اندرغم جوانان رفت |
|
که هیچگاه از یشان نبود شاد دلم |
|
|
دلت بناخوشی روزگار سوختگان |
|
اگر خوش است همه عمر خوش مباد دلم |
|
|
ز بسکه سینه خراشم چو گل ز دست فراق |
|
چو لاله غرقهی خون است چاک پیرهنم |
|
|
ز بعد مردنم از سوز دل چنین باشد |
|
بسوزداز تب هجر تو در لحد کفنم |
|