| | | | | | |
|
چو در چمن روی از خنده لب مبند آنجا |
|
که تا دگر نکند غنچه زهر خند آنجا |
|
|
رخ تو دیدم و گفتی سپند سوز مرا |
|
چو جان بجاست چه سوزد کسی سپند آنجا |
|
|
کسان بکوی تو پندم دهند و در جایی |
|
که دیده روی تو بیند چه جای پند آنجا |
|
|
به خانهی تو همه روز بامداد بود |
|
که آفتاب نیارد شدن بلند آنجا |
|
|
بشانه شست تو میبافت زلف چون زنجیر |
|
مگیر سخت که دیوانه یی است چند آنجا |
|
|
کجا روم که ز کوی تو هر کجا که روم |
|
رسد زجعد کمندت خم کمند آنجا |
|
|
ز زلفش آمد یای باد حال دلها چیست؟ |
|
چگونه اند اسیران مستمند آنجا |
|
|
برآستان تو هرکس به رحمتی مخصوص |
|
مگر که خسرو بیچاره دردمند آنجا |
|