| | | | | | |
|
روی ای صبا و سلامم به دلنواز رسان |
|
نیاز بنده به آن شوخ عشوه ساز رسان |
|
|
من آنچه میکشم اندر درازی شبها |
|
به روزگار سر زلف او فراز رسان |
|
|
دلم ببردی و ترسم که دردان رسدت |
|
دلم به زلف نگهدار و درد باز رسان |
|
|
چو نیم خوردهی خود باده بر زمین فگنی |
|
بگو به روح ستم کشتگان ناز رسان |
|
|
به بند سخت شدن در شکنجه جان دادن |
|
از ان بهشت که در بند نیکوان بودن |
|
|
طریق بلهوسان است نی رهی عشاق |
|
زعشق لاف پس از فتنه برکران بودن |
|
|
چو روی او نگرم جن دهم که حیف بود |
|
چنان جمالی و آنگه به رایگان دیدن |
|
|
چو دوستان وفادار رخت بر بستند |
|
جهان چگونه توان دید بی وفاداران |
|
|
دلا بدانکه به تعبیر هم نمیارزد |
|
جهان که صورت خواب است پیش بیداران |
|