پرش به محتوا

رباعیات خیام (تصحیح فروغی و غنی)/گر باده خوری تو با خردمندان خور

از ویکی‌نبشته

۱۰۹

  گر باده خوری تو با خردمندان خور یا با صنمی لاله رخی خندان خور  
  بسیار مخور وِرْدْ مکُن فاش مساز اندک خور و گَه گاه خور و پنهان خور  


رباعی ۱۰۹– شعر حافظ را بیاد میآورد که میفرماید:

  صوفی ار باده باندازه خورد نوشش باد ورنه اندیشهٔ اینکار فراموشش باد