این برگ همسنجی شدهاست.
— ۲۴۴ —
گر بشمشیر احبا تن ما پاره کنند | بتظلم[۱] بدر خانهٔ اعدا نرویم | |||||
پای گو بر سر و بر دیدهٔ ما نه چو بساط | که اگر نقش بساطت[۲] برود ما نرویم | |||||
بدرشتی و جفا[۳] روی مگردان از ما | که بکشتن برویم از نظرت یا نرویم | |||||
سعدیا شرط وفاداری لیلی آنست | که اگر مجنون گویند بسودا نرویم |
۴۴۲ – خ
گر غصهٔ روزگار گویم | بس قصهٔ بی شمار گویم | |||||
یک عمر هزار سال باید | تا من یکی از هزار[۴] گویم | |||||
چشمم بزبان حال گوید | نی آنکه[۵] باختیار گویم | |||||
بر من دل انجمن بسوزد | گر درد فراق یار گویم[۶] | |||||
مرغان چمن فغان برآرند | گر فرقت نوبهار گویم | |||||
یاران صبوحیم کجایند | تا درد دل خمار گویم | |||||
کس نیست که دل سوی من آرد | تا غصهٔ روزگار گویم | |||||
درد دل بیقرار سعدی | هم با دل بیقرار گویم |
حرف ن
۴۴۳ – خ
بکن چندانکه خواهی جور بر من | که دستت بر نمیدارم[۷] ز دامن | |||||
چنان مرغ دلم را صید کردی | که بازش دل نمیخواهد نشیمن |