در تقریر دیباچه[۱]
سپاس بیعد و غایت و ستایش بی حدّ و نهایت آفریدگاری را جلّ جلاله و عمّ نواله که از کمال موجودات[۲] در دریای وجود شخص انسانی سفینهٔ پر دفینه پرداخت، و هرچه در اوصاف و اصناف و صور[۳] عالم مختلف دنیوی و اخروی تعبیه داشت زبده و خلاصهٔ همه[۴] درین سفینه خزینه ساخت، و درین دریا از خصوصیت و لقد کرمنا بنی آدم. سیر ترقی جز این سفینه را کرامت نفرمود، و بساحل دریا جز این[۵] راه ننمود. و درود بیپایان و تحیت فراوان از جهان آفرین با فراوان[۶] ستایش و آفرین بر پیشوای انبیا و مقتدای اصفیا محمد مصطفی باد که سفاین اشخاص انسانی را ملّاحست و دریای بی منتهای حضرت سبحانی[۷] را سباح. صلوات الله علیه و علی آله الطیبین و خلفائه الراشدین و اصحابه التابعین اجمعین الی یوم الدین[۸]
بدانکه چون سفاین و مراکب دریای عالم صورت را از سفینهٔ مختصر که آنرا زورق خوانند چاره نیست که ردیف و حریف او باشد