الأشهی الغزی، از مشاهیر شعراء عرب بود و در اکثر بلاد خراسان و کرمان و مشرق سفر کرد و وزراء و امراء و ملوک آن سامان را مدح نمود و اشعارش در خراسان بغایت مشهور گردید و در سنۀ ۵۲۴ وفات یافت و ببلخ مدفون شد (ابن خلکان طبع طهران ج ۱ ص ۱۴ ۱۶، ج ۲ ص ۲۳۵-۲۳۶)، رشید الدین وطواط بسیاری از اشعار او را در حدائق السحر باستشهاد آورده و یک نسخۀ بسیار نفیس مصححی از دیوان غزی که در سنۀ ۵۹۰ هجری در محلۀ کرخ ببغداد استنساخ یافته است در کتابخانۀ عمومی پاریس محفوظ است ۱، و وجه اینکه مصنف از بین سایر شعراء عرب غزی را تخصیص بذکر میدهد با آنکه وی اشهر و اشعر ایشان نیست یکی اینست که غزی معاصر مصنف بوده و دیگر آنکه اشعار او در بلاد خراسان و مشرق چنانکه گفتیم شهرتی عظیم بهمرسانیده بوده است لهذا در نزد مصنف معروف‌تر از سایر معاصرین خود بوده است، و غزی منسوب است بغزة بفتح غین معجمة و تشدید زای معجمه که شهری است بفلسطین از بلاد شام،
ص ۱۳ س ۲۱ اسکافی، هو ابو القاسم علی بن محمد الأسکافی النیسابوری الکاتب المشهور، فنون ادب را در نیشابور تحصیل نمود و در عنفوان شباب بملازمت امیر ابو علی بن محتاج چغانی از امراء معروف سامانیه پیوست امیر ابو علی او را برگزید و مقرب گردانید و دیوان رسائل خود را بدو محول فرمود و وی به نیکوترین وجهی از عهدۀ این خدمت برآمد و صیت فضلش در آفاق منتشر گردید و نامهای او که در نهایت حسن و کمال بلاغت بود ببخارا میرسید و مردم در آن منافست نموده دست بدست می‌بردند امناء دولت تعجب می‌نمودند و همواره بأبو علی می‌نوشتند که اسکافی را ببخارا فرستد تا در عداد نویسندگان حضرت باشد ابو علی بتعلل می‌گذرانید تا آنکه در سنۀ ۳۳۴ ابو علی بر امیر حمید نوح
کلیات چهار مقاله جلد ۱
