ضمیمه هفتم[۱]
سیاست آمریکا در ایران از جنگ جهانی دوم به این سو
در پایان جنگ دوم جهانی اعتبار امریکا در ایران بسیار زیاد و بسیار خوب
بود. شخصیت‌های خوش نام آمریکایی چون باسکرویل شوستر، جوردن نظر
ایرانیان را نسبت به آمریکا بسیار مساعد کرده بودند اگر بخواهیم گفته «ویندل
ویلکی» را بکار ببریم ایران در آن زمان نوعی مخزن حسن نیت بود... اما گروه
سی هزار نفری امریکاییان غیر نظامی که مأمور خلیج فارس بودند برای رساندن
کمک‌های نظامی اولین سوءتفاهم‌ها را بوجود آوردند اما چون دوره دوره جنگ
بود این سوءتفاهم‌ها اثر عمیقی باقی نگذاشت حتی مأموریت میلیسپو که برای
بار دوم به ایران می، آمد وقتی مواجه با شکست شد باز هم چندان اثر نامطلوبی
در شوق ایرانیان نسبت به امریکا ایجاد نکرد.
حسن نیت ایرانیان نسبت به آمریکا در ۱۹۴۸ به اوج خود رسیده بود. چرا که شورای امنیت سازمان ملل تمام فشار خود را برای خارج شدن نیروی شوروی از آذربایجان بکار برد و سفیر آن روز امریکا در ایران (آلن) تمام کوشش خود را کرد تا مجلس ایران امتیاز نفت شوروی را پس بزند. در این هنگام مهندسان و مشاوران امریکایی در ایران حسابی استقبال می‌شدند و روابط دوستانه بود. اما
- ↑ ضمیمه هفتم این فصل، در فهرست کتاب، که به خط مرحوم آل احمد است و در انتشارات خوارزمی موجود، نیامده است، ولی همراه اخبار کتاب، ذیل این فصل قرار گرفته؛ گرچه درست این می‌بود که «ضمیمۀ هفتم» که بیشتر نظر به نظامیان دارد به سیاق نظم متن فصل چهارم، اول قرار گیرد و سپس ضمیم‌هایی که نظر به روحانیان دارد؛ ولی به پیروی از دستخط مرحوم ال احمد که تنها راهنمای ما در ترتیب ابواب کتاب است این ضمیمه در آخر آمد، ۱۲ جدای از ضمائم دیگر باشد. ن.
