این برگ همسنجی شدهاست.
۲۱۲
۳۱۱ | عاشق روی جوانی خوش[۱] نوخاستهام | و از خدا دولت این غم بدعا خواستهام | ۳۵۲ | |||
عاشق و رند و نظربازم و میگویم فاش | تا بدانی که بچندین هنر آراستهام | |||||
شرمم از خرقهٔ آلودهٔ خود میآید | که برو وصله بصد شعبده پیراستهام | |||||
خوش بسوز از غمش ای شمع که اینک من نیز | هم بدین کار کمر بسته و برخاستهام | |||||
با چنین حیرتم از دست بشد صرفهٔ کار | در غم افزودهام آنچ از دل و جان کاستهام | |||||
همچو حافظ بخرابات روم جامه قبا | ||||||
بو که در بر کشد آن دلبر نوخاستهام |
۳۱۲ | بشری اِذِ السّلامة حلّت بذی سلم | لله حمد معترف غایة النعم | ۳۱۴ | |||
آن خوش خبر کجاست که این فتح مژده داد | تا جان فشانمش چو زر و سیم در قدم | |||||
از بازگشت شاه در این طرفه منزلست | آهنگ خصم او بسراپرده عدم | |||||
پیمانشکن هرآینه گردد شکسته حال | اِنّ العهودَ عند ملیک النّهی ذِمَم[۲] | |||||
میجست از سحاب امل رحمتی ولی | جز دیدهاش معاینه بیرون ندادنم | |||||
در نیل غم فتاد سپهرش بطنز گفت | الآن قد ندمتَ و ما ینفع النّدم |