| | | | | | |
۲۳۷ |
نفس برآمد و کام از تو برنمیآید |
|
فغان که بخت من از خواب در نمیآید |
۲۱۱ |
|
صبا بچشمِ من انداخت خاکی از کویش |
|
که آب زندگیم در نظر نمیآید |
|
|
قد بلند تو را تا ببر نمیگیرم |
|
درخت کام و مرادم ببر نمیآید |
|
|
مگر بروی دلارای یار ما ور نی |
|
بهیچ وجه دگر کار بر نمیآید |
|
|
مقیم زلف تو شد دل که خوش سوادی دید |
|
وزان غریب بلاکش خبر نمیآید |
|
|
ز شست صدق گشادم هزار تیر دعا |
|
ولی چه سود یکی کارگر نمیآید |
|
|
بسم حکایت دل هست با نسیم سحر |
|
ولی ببخت من امشب سحر نمیآید |
|
|
درین خیال بسر شد زمان عمر و هنوز |
|
بلای زلف سیاهت بسر نمیآید |
|
|
ز بس که شد دل حافظ رمیده از همه کس |
|
|
کنون ز حلقهٔ زلفت بدر نمیآید |
|