| | | | | | |
|
به ماه دی، گلستان گفت با برف |
|
که ما را چند حیران میگذاری |
|
|
بسی باریدهای بر گلشن و راغ |
|
چه خواهد بود گر زین پس نباری |
|
|
بسی گلبن، کفن پوشید از تو |
|
بسی کردی بخوبان سوگواری |
|
|
شکستی هر چه را، دیگر نپیوست |
|
زدی هر زخم، گشت آن زخم کاری |
|
|
هزاران غنچه نشکفته بردی |
|
نوید برگ سبزی هم نیاری |
|
|
چو گستردی بساط دشمنی را |
|
هزاران دوست را کردی فراری |
|
|
بگفت ای دوست، مهر از کینه بشناس |
|
ز ما ناید بجز تیمارخواری |
|
|
هزاران راز بود اندر دل خاک |
|
چه کردستیم ما جز رازداری |
|
|
بهر بی توشه ساز و برگ دادم |
|
نکردم هیچگه ناسازگاری |
|
|
بهار از دکهی من حله گیرد |
|
شکوفه باشد از من یادگاری |
|
|
من آموزم درختان کهن را |
|
گهی سرسبزی و گه میوهداری |
|
|
مرا هر سال، گردون میفرستد |
|
به گلزار از پی آموزگاری |
|
|
چمن یکسر نگارستان شد از من |
|
چرا نقش بد از من مینگاری |
|
|
به گل گفتم رموز دلفریبی |
|
به بلبل، داستان دوستاری |
|
|
ز من، گلهای نوروزی شب و روز |
|
فرا گیرند درس کامکاری |
|
|
چو من گنجور باغ و بوستانم |
|
درین گنجینه داری هر چه داری |
|
|
مرا با خود ودیعتهاست پنهان |
|
ز دوران بدین بی اعتباری |
|
|
هزاران گنج را گشتم نگهبان |
|
بدین بی پائی و ناپایداری |
|
|
دل و دامن نیالودم به پستی |
|
بری بودم ز ننگ بد شعاری |
|
|
سپیدم زان سبب کردن در بر |
|
که باشد جامهی پرهیزکاری |
|
|
قضا بس کار بشمرد و بمن داد |
|
هزاران کار کردم گر شماری |
|
|
برای خواب سرو و لاله و گل |
|
چه شبها کردهام شب زندهداری |
|
|
به خیری گفتم اندر وقت سرما |
|
که میل خواب داری؟ گفت آری |
|
|
به بلبل گفتم اندر لانه بنشین |
|
که ایمن باشی از باز شکاری |
|
|
چو نسرین اوفتاد از پای، گفتم |
|
که باید صبر کرد و بردباری |
|
|
شکستم لاله را ساغر، که دیگر |
|
ننوشد می بوقت هوشیاری |
|
|
فشردم نرگس مخمور را گوش |
|
که تا بیرون کند از سر خماری |
|
|
چو سوسن خسته شد گفتم چه خواهی |
|
بگفت ار راست باید گفت، یاری |
|
|
ز برف آماده گشت آب گوارا |
|
گوارائی رسد زین ناگواری |
|
|
بهار از سردی من یافت گرمی |
|
منش دادم کلاه شهریاری |
|
|
نه گندم داشت برزیگر، نه خرمن |
|
نمیکردیم گر ما پردهداری |
|
|
اگر یکسال گردد خشکسالی |
|
زبونی باشد و بد روزگاری |
|
|
از این پس، باغبان آید به گلشن |
|
مرا بگذشت وقت آبیاری |
|
|
روان آید به جسم، این مردگانرا |
|
ز باران و ز باد نو بهاری |
|
|
درختان، برگ و گل آرند یکسر |
|
بدل بر فربهی گردد نزاری |
|
|
بچهر سرخ گل، روشن کنی چشم |
|
نه بیهوده است این چشم انتظاری |
|
|
نثارم گل، ره آوردم بهار است |
|
رهآورد مرا هرگز نیاری |
|
|
عروس هستی از من یافت زیور |
|
تو اکنون از منش کن خواستگاری |
|
|
خبر ده بر خداوندان نعمت |
|
که ما کردیم این خدمتگذاری |
|