کلیات سعدی/غزلیات/من از تو صبر ندارم که بی تو بنشینم
۴۲۴ – ط
| من از تو صبر ندارم که بیتو بنشینم | کسی دگر نتوانم که بر تو بگزینم | |||||
| بپرس حال من آخر چو بگذری روزی | که چون همی گذرد روزگار مسکینم | |||||
| من اهل دوزخم ار بیتو زنده خواهم شد | که در بهشت نیارد خدای غمگینم | |||||
| ندانمت که چگویم تو هر دو چشم منی | که بیوجود عزیزت جهان نمی‌بینم | |||||
| چو روی دوست نبینی جهان ندیدن به | شب فراق منه شمع پیش بالینم | |||||
| ضرورتست که عهدِ وفا بسر برمت | و گر جفا بسر آید هزار چندینم | |||||
| نه هاونم که بنالم بکوفتی[۱] از یار | چو دیگ بر سر آتش[۲] نشان که بنشینم | |||||
| بگرد بر سرم ای آسیای دور زمان[۳] | بهر جفا که توانی که سنگ زیرینم | |||||
| چو بلبل آمدمت تا چو گل ثنا گویم | چو لاله لال بکردی زبان تحسینم | |||||
| مرا پلنگ بسرپنجه ای نگار نکشت | تو میکشی بسر پنجهٔ نگارینم | |||||
| چو ناف آهو خونم بسوخت[۴] در دل تنگ | برفت در همه آفاق بوی مشکینم | |||||
| هنر بیار و زبان آوری مکن سعدی | چه حاجتست بگوید[۵] شکر که شیرینم؟ | |||||