کلیات سعدی/غزلیات/من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم

از ویکی‌نبشته

۳۸۷– ط

  من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم و گر ز کینهٔ[۱] دشمن بجان رسد کارم  
  نه روی رفتنم از خاک آستانهٔ دوست[۲] نه احتمال نشستن نه پای رفتارم  
  کجا روم که دلم پای بند مهر کسیست؟ سفر کنید رفیقان که من گرفتارم  
  نه او بچشم ارادت نظر بجانب ما نمیکند، که من از ضعف ناپدیدارم  
  اگر هزار تعنت کنی و طعنه زنی من این طریق محبت ز دست نگذارم  
  مرا بمنظر خوبان اگر نباشد میل درست شد بحقیقت که نقش دیوارم  
  در آن قضیه که با ما بصلح باشد دوست اگر جهان همه دشمن شود چه غم دارم؟  
  بعشق روی تو اقرار میکند سعدی همه جهان بدر آیند گو بانکارم  
  کجا توانمت انکار دوستی کردن که آب دیده گواهی دهد باقرارم  


  1. غصهٔ.
  2. تو.