کلیات سعدی/غزلیات/برخیز که میرود زمستان
۴۴۷ – ط
| برخیز که میرود زمستان | بگشای در سرای بستان | |||||
| نارنج و بنفشه بر طبق نه | منقل بگذار در شبستان | |||||
| وین پرده بگوی تا بیکبار | زحمت ببرد ز پیش ایوان | |||||
| برخیز که باد صبح نوروز | در باغچه میکند گلفشان | |||||
| خاموشی بلبلان مشتاق | در موسم گل ندارد امکان | |||||
| آواز دهل نهان نماند | در زیر گلیم و عشق پنهان | |||||
| بوی گل[۱] بامداد نوروز | و آواز خوش هزاردستان | |||||
| بس جامه فروختست و دستار | بس خانه که سوختست و دکان | |||||
| ما را سر دوست بر کنارست | آنک سر دشمنان و سندان | |||||
| چشمی که بدوست برکند دوست | بر هم ننهد[۲] ز تیرباران | |||||
| سعدی چو بمیوه میرسد دست | سهلست جفای بوستانبان | |||||