کلیات سعدی/غزلیات/از هر چه می‌رود سخن دوست خوشترست

by سعدی

۶۳– ط

	از هر چه میرود سخن دوست خوشترست			پیغام آشنا نفس روح‌پرورست
	هرگز وجود حاضرِ غایب شنیدهٔ؟			من در میان جمع و دلم جای دیگرست
	شاهد که در میان نبود شمع گو بمیر[۱]			چون[۲] هست اگر چراغ نباشد منورست
	ابنای روزگار بصحرا روند و باغ			صحرا و باغ زنده‌دلان کوی دلبرست
	جان میروم که در قدم اندازمش ز شوق			درمانده‌ام هنوز که نزلی[۳] محقرست
	کاش آن بخشم رفتهٔ ما آشتی‌کنان			باز آمدی که دیدهٔ مشتاق بر درست
	جانا دلم چو عود بر آتش بسوختی			وین دم که میزنم ز غمت دود مجمرست
	شبهای[۴] بیتوام شب گورست در خیال			ور بیتو بامداد کنم روز محشرست
	گیسوت عنبرینهٔ گردن تمام بود			معشوق خوبروی چه محتاج زیورست؟
	سعدی خیال بیهده بستی امید وصل			هجرت بکشت و وصل هنوزت مصورست
	زنهار ازین امید درازت که در دلست			هیهات ازین خیال محالت که در سرست

---

1. شاهد که در میانه بود شمع گو مباش
2. ور.
3. برگی.
4. شبها که.