کلیات سعدی/غزلیات/از در درآمدی و من از خود به در شدم

by سعدی

۳۷۴– ط

	از در درآمدی و من از خود بدر شدم			گفتی کزین جهان بجهان دگر شدم
	گوشم براه تا که خبر میدهد ز دوست			صاحب خبر بیامد و من بی‌خبر شدم
	چون شبنم اوفتاده بُدم پیش آفتاب[۱]			مهرم بجان رسید و بعیّوق برشدم
	گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق			ساکن شود بدیدم و مشتاق‌تر شدم
	دستم نداد قوت رفتن به پیش یار			چندی بپای رفتم و چندی بسر شدم
	تا رفتنش ببینم و گفتنش بشنوم			از پای تا بسر همه سمع و بصر شدم
	من چشم ازو چگونه توانم نگاهداشت			کاوّل نظر بدیدن او دیده‌ور شدم
	بیزارم از وفای تو یکروز و یکزمان			مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم
	او را خود[۲] التفات نبودش بصید من			من خویشتن[۳] اسیر کمند نظر شدم
	گویند روی سرخ تو سعدی چه زرد کرد؟			اکسیر عشق بر مسم افتاد و[۴] زر شدم

---

1. تجدیدنظر: چون شبنم اوفتاده بدم پیش از آفتاب
2. اول خود.
3. آخر چنین.
4. در مسم آمیخت.