داستان‌های زنان/خانم نزهت الدوله

by جلال آل‌احمد

خانم نزهت الدوله گرچه تا به حال سه تا شوهر کرده و شش بار زاییده و دوتا از

دخترهایش هم به خانه داماد فرستاده شده اند ، و حالا دیگر برای خودش مادربزرگ

شده است ، باز هم عقیده دارد که پیری و جوانی دست خود آدم است.وگرچه سر

و همسر و خویشان و دوستان می گویند که پنجاه سالی دارد ، ولی او هنوز دو دستی

به جوانی اش چسبیده و هنوز هم در جست و جوی شوهر «ایده آل»خود به این در

و آن در می زند.

هفته ای یک بار به آرایشگاه می رود و چین چروک های پیشانی و کنار دهان و زیر-

چشمهایش را ماساژ می دهد.موهایش را مثل دخترهای تازه عروس می آراید ؛یعنی

با سنجاق و گیره بالا می زند.پیراهن های «اورگاندی» و تافته می پوشد ، با

سینه های باز و دامن های «کلوش».و روزی یک جفت دستکش سفید هم عوض

می کند.روزی سه ساعت از وقتش را پای آینه می گذراند.ده ساعت می خوابد

و باقی مانده را صرف دید و بازدیدهایش می کند ، و حالا دیگر همه دوستان و اقوام

می دانند که اگر به خانه شان می آید و اگر در سو گ و سرورشان شرکت می کند

و اگر گل ها و هدیه های گران -برای زایمان ها و ازدواج ها و خانه عوض -

کردن هاشان -می برد ، و اگر برای تازه عروس ها پا کشا می دهد ، همه برای این

است که با آدم تازه ای -یعنی مرد تازه ای-آشنا شود ؛ چون دیگر هیچ یک از خویشان

و دوستان دور و نزدیک باقی نمانده است که لااقل یکی دوبار برای خانم نزهت الدوله

وساطت نکرده باشد و سراغی از شوهر«ایده آل»به او نداده باشد.

خانم نزهت الدوله ، قد بلندی دارد و این خودش کم چیزی نیست.دماغش گرچه

خیلی باریک است ولی ...ای...بفهمی نفهمی میلی به سمت راست دارد.البته نه

خیال کنید کج است .ابدا!اگر کج بود که فورا می رفت و با یک جراحی (پلاستیک)،

راستش می کرد.فقط یک کمی نمی شود گفت عیب ، بلکه همان یک کمی میل به سمت

راست دارد.صدایش خیلی نازک است .وقتی حرف می زند،هرگز اخم نمی کند و

ابروها و کنار دهانش ، وقتی می خندد ، اصلا تکان نمی خورد.ماهی پانصد تومان خرج

توالت و ماساژ را که نمی شود با یک خنده گل و گشاد به هدر داد!باری ، موهایش را

هفته ای یک بار رنگ می کند.الحق باید گفت که بناگوش وسیعی دارد و از آن بهتر

گوش های بسیار ظریف و کوچکی .اما حیف که ناچار است یکی از این گوش های

ظریف را فدای پیچ و تاب موهای خود کند.(فر)موهایش ، از مسواکی که هر روز

به دندان هایش می کشد مرتب تر است و درست است که گردنش کمی -البته باز هم

بفهمی نفهمی-دراز است ، ولی با دستمالی که به گردن می بندد ، یا گردنبندهای پهنی

که دوسه دور ، دور گردن می پیچد ، چه کسی می تواند بفهمد؟

باری ، گرچه خانم نزهت الدوله کوچک ترین فرزند پدر و مادرش بوده است، ولی

زودتر از خواهرهای دیگر شوهر کرده بود ه و این روزها خودش هم افتخارآمیز

اعتراف می کند که سرو گوشش حسابی می جنبیده است.شوهر یکی از خواهرهایش

وزیر است و شوهر آن دیگری ،چهارسال پیش ، در تیمارستان ، خودکشی کرد.

خانم نزهت الدوله هنوز بیست سالش نشده بود که شوهر کرد.شوهرش عضو

وزارت خارجه بود.از خانواده های معروف بود و گذشته از آن پول دار بود.

راستش را بخواهید گرچه به هر صورت عشق و عاشقی آن دو را به هم رسانده

بود، اما هم خانواده عروس و هم خانواده داماد ، حساب های همدیگر را خوب وارسی

کرده بودند ، و بی گدار به آب نزده بودند .برادر داماد ،معاون وزارت خارجه

بود و پدر خانم نزهت الدوله وزیر داخله .این بود که در و تخته خوب به هم

جور شد .باری،تا خانم نزهت الدوله آمد مزه عشق و عاشقی را بچشد که بچه دار

شدند و عر و بوق بچه ، جای بگو و بخندهای اول زندگی را گرفت و هنوز بچه شان

دوساله نشده بود که شوهرش والی مازندران شد.پدر خانم هنوز نمرده بود و وزیر

داخله بود و برای جمع و جور کردن زمین های مازندران و یک کاسه کردن خرده

ملک های بی قواره آن جا،احتیاج به آدم کارآمد و امینی مثل دامادش داشت.زن و

شوهر ، ناچار شش سال آزگار در مازندران ماندند.درست است که شوهر همه کاره

بود و از شیر مرغ تا جان آدمی زاد در دسترس خانم نزهت الدوله بود ، اما دیگر

کار به جایی کشیده بود که وقتی میرزا منصورخان-شوهر خانم نزهت الدوله-از

در تو می آمد،حوصله نداشت از فرق سر تا نوک پای خانم را ببوسد و در ولایت

غربت ، کار عشق و عاشقی اصلا ته کشیده بود و بچه ها ناچار جای همه چیز

را گرفتند و خانم که در خانه کار دیگری نداشت ، برای رفع کسالت هم شده ،

تا توانست بچه درست کرد.سه تا دختر دیگر و یک پسر .میرزا منصور خان

کم کم در خانه هم رسمی شده بود و با زنش همان رفتاری را می کرد که با

رییس نظمیه ایالتی.زنش را خانم صدا می کرد و به وسیله نوکر کلفت ها

احوالش را می پرسید و اتاقش را جدا کرده بود و با اجازه وارد اتاق زنش

می شد و بدتر از همه اینکه دیگر نمی خواست زنش او را منصور تنها صدا کند.

می خواست در خانه هم مثل هر جای دیگر (حضرت والی)باشد.و این

دیگر برای خانم نزهت الدوله تحمل ناپذیر بود.برای او که این همه احساساتی

و عاشق پیشه بود و عارش می آمد که از خانه پا بیرون بگذارد و با زن های

ولایتی و چلفته روسا رفت و آمد کند و این همه تنها مانده بود و در ولایت غربت

این همه احتیاج به صمیمیت داشت و فقط دلش به بچه هایش خوش بود!بدتر از

همه این که هر وقت پا از خانه بیرون می گذاشت ، هزاران شاکی ، با عریضه

های طاق و جفت ، سرراهش سبز می شدند و حوصله اش را سر می بردند

و برای او که اصلا کاری به این کارها نداشت ، این یکی دیگر خیلی تحمل -

ناپذیر می نمود.ولی خانم نزهت الدوله باز هم صبر کرد.درست است که

پدرش را با کاغذهای خودش کاس کرده بود تا شاید حکم انتقال شوهرش را

بگیرد ، ولی پدرش رسما برایش نوشته بود که یک کاسه شدن املاک مازندران

خیلی مهم تر از زندگی خانوادگی اوست.خودش این را فهمیده بود.این بود

که صبر می کرد و تازه داشت تهران و اجتماعات اشرافی و مشغولیت ها و

رفت و آمدهایش را فراموش می کرد که شوهرش به مرکز احضار شد.

بدتر از همه اینکه می گفتند مغضوب شده.گرچه او ککش هم نمی گزید و

کاری به این کارها نداشت و درخیال دیگری بود.پس از شش سال تنهایی و

غربت ، دوباره خودش را میان سر و همسر می دید و مجالس رسمی را ، با

وصف عصا قورت دادگی های شوهرش ، و چند تا قصه خنده داری که راجع

به مازندرانی ها شنیده بود ، گرم می کرد و از درددل هایی که با دخترخاله

ها و عروس و عمه ها می کرد، به یادش می آمد که شوهرش چقدر ناجور و

خشک است و چقدر از او و از شوهر ایده آلش دور است.به خصوص که

شوهر خواهرش هم تازه وزیر شده بود و خانم نزهت الدوله نمی توانست

این رجحان را ندیده بگیرد و به شوهرش که در خانه نشسته بود و می گفتند

منتظر خدمت است ، سرکوفت نزند و همین طور با شوهرش کجدار و مریز

می کرد.تا یک شب توی رخت خواب-کارشان که تمام شد-رو به شوهرش

گفت :

«منصور!راضی شد؟»

و شوهر بی این که خجالتی بکشد، نه گذاشت و نه برداشت و در جوابش گفت:

«آدم تو خلا هم که میره ، راضی میشه.»

و این دیگر طاقت فرسا بود. و خانم نزهت الدوله همان شب تصمیمش را گرفت.

و فردا صبح ، خانه و زندگی را ول کرد و پس از نه سال شوهرداری، یک سر

به خانه پدر آمد.درست است که پدرش هم دل خوشی از این داماد مغضوب نداشت،

ولی هرچه اصرار کرد که بچه ها را باید از این شوهر گرفت ، به خرج خانم

نزهت الدوله نرفت که نرفت.بچه ها را دادند و طلاق خانم را با مهرش گرفتند.

خانم نزهت الدوله-شاید درآغاز کار که شوهر می کرد-هنوز نمی دانست که شوهر

ایده آلش چه خصوصیاتی باید داشته باشد.ولی حالا که از شوهر اولش طلاق گرفته

بود و آسوده شده بود ؛ می دانست که شوهر ایده آلش چه خصوصیاتی نباید داشته

باشد.شوهر ایده آل او باید جوان باشد ؛ پولدار باشد ؛ خشک و رسمی نباشد ؛ وقیح

و پررو نباشد ؛ چاپار دولت نباشد ؛ و مهم تر از همه این که از در که تو آمد ، از

فرق سر تا نوک پای زنش را ببوسد.و به این طریق خیلی هم راضی بود و برای

این که خودش را به ایده آل برساند ، سعی می کرد روز به روز جوان تر باشد.ماهی

یک کرست عوض می کرد ؛ پستان بندهای جورواجوری می بست که سفارشی ؛ در

کارخانه های سوییس ، به اندازه سینه خانم بودند و متخصص مو آرایشگر و همه جور

محصولات الیزابت آردن که به جای خود ،...هر روز و هر ساعت پای

تلفن بود و خبر می گرفت که آخرین تغییرات مد چه بوده و برای سر و صورت و

لب و ناخن ؛ چه رنگ های تازه ای را به جای رنگ های قدیمی جایگزین کرده اند.

باری ، به همه شب نشینی ها می رفت ؛ مهامانی های خصوصی می داد ؛روزهای

تعطیل ، دوستانش را با ماشین های وزارتی پدرش به گردش می برد و با مهری

که از شوهر سابقش گرفته بود ؛ آن قدر پول داشت که در هر فصل بیست

و یک دست لباس بدوزد و هفته ای یک جفت کفش بخرد.و اصلا به عدد بیست

و یک عقیده پیدا کرده بود. این هم خودش یکی از تجربیات نه سال شوهرداری

او بود.روز بیست و یکم ماه بود که شوهر کرده بود و در همچه روزی طلاق

گرفته بود و نیز در همچه روزی با شوهر دومش آشنا شد.

شوهر دوم خانم نزهت الدوله ، یک افسر رشید و چشم آبی بود که نوارهای منگوله-

دار فرماندهی می بست و تازه از ماموریت جنوب برگشته بود و صورتی آفتاب -

سوخته داشت و سال دیگر سرگرد می شد.گرچه وضع خانوادگی مرتب و آبرومندی

نداشت اما خانم نزهت الدوله-از همان شب اول که او را در شب نشینی باشگاه

افسران دیده بود-تصمیم خودش را گرفته بود.اقوام و خویشان ، با چنین ازدواجی

مخالف بودند.اماپدر-که آخرهای عمرش بود و می دانست که پس از مرگ یک

وزیر ، دخترهایش در خانه خواهند پوسید -مخفیانه بساط عقد را راه انداخت و قرار

شد عروس و داماد چند ماهی به اهواز بروند و سروصداها که خوابید ، برگردند.

و در همین مدت بود که معلوم نشد چه کسی بو برد و به گوش پدر رساند و همه

اقوام به دست و پا افتادند و عاقبت کشف شد که شوهر ایده آل خانم نزهت الدوله

دو تا زن دیگر در همین تهران دارد.حسن کار در این بود که صاحب عله

حاضر نبود و در غیاب او حتی احتیاج به این نبود که وزیر داخله رسما مداخله

کند و تلفنی به کسی بزند و همان خاله زنک های فامیل ، یک ماهه نشانی خانه آن دو

زن دیگر را پیدا کردند هیچ ، حتی دفترخانه هایی را که ازدواج در آنها ثبت شده

بود ، نشان کردند و عروس و داماد که بی خبر از همه جا از ماه عسل برگشتند ،

قضیه را آفتابی کردند .به نزهت الدوله در این سه ماهه آن قدر خوش گذشته بود

که اصلا این حرفها را باور نمی کرد ، تا عاقبت خودش را برداشتند و به یکی -

یکی خانه ها و دفترخانه ها بردند تا قانعش کردند.ولی تازه ، شوهر حاضر به

طلاق نبود . نظامی بود و یک دنده بود و رشادت هایی را که در جنوب به خرج

داده بود ، رنگ و وارنگ روی سینه اش کوبیده بود و خیال می کرد با همین نوارها و

منگوله ها می تواند با وزیر داخله مملکت جواله برود .درست است که این بار هم

بی سروصدا طلاق نزهت الدوله را گرفتند ، ولی نشان های رنگ و وارنگ کار

خودشان را کردند و مهر خانم نزهت الدله سوخت شد.خانم نزهت الدوله ، گرچه

از این تجربه هم آزموده تر بیرون آمد ، اما ته دلش هنوز آرزوی آن افسر چشم آبی

خوش هیکل و منگوله بسته را داشت و از این گذشته ، هنوز در جست و جوی شوهر

ایده آل خود بی اختیار بود ، نقل همه مجالسی که او حضور داشت ، خصوصیاتی بود که

یک شوهر ایده آل باید داشده باشد.و چون این واقعه هم زودتر فراموش شد و خانم بزرگ ها

و مادرشوهرها ی فامیل ، این بی بند وباری اخیر را هم ا زیاد بردند ، ...کم کم در همه

مجالس ، از او به عنوان یک زن تجربه دیده و سرد و گرم چشیده یاد می کردند و عروس ها

و دخترهای پابه بخت فامیل ، پیش از آنکه از مادر و خواهر خود چیزی بشنوند ، به

نصایح او گوش می دادند و با او-به عنوان صاحب نظر در امور زناشویی-مشورت

می کردند .راستش را هم بخواهید، خانم نزهت الدوله برای بدست آوردند چنین عنوانی

جان می داد.او که از هم دندان شدن با زن های پیر پاتال خانواده وحشت داشت و نمی

خواست خودش رادر ردیف آن ها بشمارد-او که فرزندان خودش را مدت ها بود ترک

کرده بود و وارثی برای تجربیات شخصی خود نداشت -ناچار همه دختر هایی را که با

او مشورت می کردند ، درست مثل دخترها یا خواهرهای خودش حساب می کرد و از ته دل

برایشان می گفت که شوهر باید با آدم صمیمی باشد،وفادار باشد،چاپار دولت نباشد ،

وقیح نباشد خوش هیکل و پولدار باشد ، از خانواده محترم باشد و بهتر از همه این که

چشم هایش آبی باشد.خانم نزهت الدوله ، البته به سواد و معلومات نمی توانست چندان

عقیده ای داشته باشد.

خودش پیش معلم سرخانه ، چیزهایی خوانده بود .شوهر خواهرش که وزیر شده بود ،

چندان با سواد و معلومات نبود .شوهر اول خودش هم که آنقدر بد از آب درآمد ،

فارغ التحصیل مدرسه سن لویی بود و دوسالی هم فرنگستان مانده بود .

باری ،دو سه ماهی از طلاق دوم نگذشته بود که پدرش مرد.با شکوه و جلال تمام و

موزیک نظامی و ختم در مسجد سپهسالار .و خواهر برادرها تازه از تقسیم ارث و

میراث فارغ شده بودند که شهوریور بیست پیش آمد .شوهر اول خانم نزهت الدوله

که مغضوب دوره سابق بود ، وزیر خارجه شد و مجالس و شب نشینی ها پر شد

از آدم های تازه به دوران رسیده ای که نمی دانستند پالتو و کلاهشان را به دست

چه کسی بسپارند و اولین پیش خدمتی را که سر راهشان می دیدند ، خیال می کردند

سفیر ینگه دنیاست .خانم نزهت الدوله ، اول کاری که کرد این بود که خانه ای

مجزا گرفت و ماشینی خرید و چهارشنبه ها را روز نشست قرارداد و خودش زمام

کارها را به دست گرفت .گرچه از روی اکراه و اجبار ، ولی دوسه بار پیش وزیر

جدید خارجه فرستاد و به هوای دیدن بچه ها و نوه هایش مخفیانه به خانه شوهر

سابق دخترای شوهر کرده خودش رفت و آمد می کرد و تور می انداخت .

حیف که پدرش مرده بود ، وگرنه کار را دوسه روزه رو به راه می کرد .

اما اوضاع عوض شده بود و نه تنها پدر او مرده بود ، بلکه اصلا زبان دیگری

در مجالس به کار می رفت و آدم ها ناشناس بودند و از دوستان قدیم خبری بنود .

خانم نزهت الدوله نمی داسنت چه شده .ولی همین قدر می دید که کسی گوشش

به حرف های او در باب شوهر ایده آب بدهکار نیست . همه در فکر آزادی بودند ،

در فکر املاک واگذاری بودند ، در فکر مجلس بودند و در فکر جواز گندم و جو بودند

و بیش تر از همه در فکر حزب و روزنامه بودند و در همین گیر ودار و درمیان

همین آدم های تازه به دوران رسیده بود که خام نزهت الدوله در مجلس جشن

مشروطیت ، با سومین شوهر ایده آل خود آشنا شد.

شوهر تازه خانم نزهت الدوله ، یکی از روسای عشایر غرب بود که تازه از حبس و

تبعید خلاص شده بود و سروسامانی یآفته بود و با عنوان آبرومند نمایندگی مجلس ،

به تهران آمده بود .مردی بود چهارشانه ، با سبیل های تابیده ، صدایی کلفت و گرچه

قدش کوتاه بود و کمی دهاتی به نظر می آمد و از نزاکت و این حرف ها چندان

خبر نداشت ، اما جوان بود و نماینده مجلس بود و یک ایل پشت سرش صف کشیده

بود و ناچار پول دار بود.این یکی درست شوهر ایده آل نزهت الدوله بود .

تابستان ها به ایل رفتن و سواری کردن و مثل مردها تفنگ به دوش انداختن و

چکه به پا کردن و زمستان ها در مجالس شبانه ، با نمایدنده های مجلس و شوهر

ایده آل آخری ، با شرایسط زمان و مکان که در گفت گوی همه کس به گوش

خانم می خورد ، مطابق بود . خانم نزهت الدوله که دیگر در باره امور زناشویی

تجربه های زیادی اندوخته بود ، این بار مقدمات کار را حسابی فراهم کرد .

اغلب در خانه شوهر خواهرش که با وجود تغییر زمانه هنوز وزیر مانده بود ف

قرار ملاقات می گذاشتند و گفقت و نیدها همه رسمی بود و حساب شده و هرچیز

به جای خود . تا این که قرار شد رییس ایل ، یک روز با خواهرش که تازه از

ایل آمده بود بیآیند و بنشینند و درحضور وزیر و زنش بله بری ها را بکنند و

سرانجامی به کارها بدهند .همین کار را هم کردند و وقتی گفت و گوها تمام شد

و دیگر لازم نبود که به خانم نزهت الدوله ، از حضور در مجلس ، شرمی دست

بدهد ،خانم هم تشریف آوردند و مجلس خودمانی شد.خواهر رییس ایل، زنی

بود بسیار زیبا، با چشمانی آبی و موهای بود . قد بلندی داشت و جوان هم بود

و تا خانم نزهت الدوله آمد از او به عنوان خواهر شوهر آینده حسادتی یا کینه ای

به دل بگیرد ، شیفته محبت های عجیب و غریب او شد که چایی اش را شیرین کرد ،

میوه جلویش گرفت و راجع به فر موهایش که چه قدر قشنگ بود ، حرف زد و از

خیاطی که پیراهن به آن زیبایی را برایش دوخته بود ، نشانی گرفت .و خلاصه خانم

نزهت الدوله ، از این همه محبت ، مات و مبهوت ماند . این قضیه در آخر بهار بود

و قرار شد تا آقای رییس ایل ، املاک ضبط شده اش را از دولت پس بگیرد و در تهران

کاملا مستقر شود ، ...خانم در یکی از نقاط شمیران خانه ای اجاره کند که دنج

باشد و دور از گرما ، تابستان را سر کنند و برای پاییز به شهر برگردند که تا آن وقت

تکلیف املاک آقا حتما معلوم شده و به هر صورت شوهر خواهر خانم نزهت الدوله

وزیر بود و می توانست در مجلس به دوستی یک رییس ایل امیدوار باشد.گرچه

خواهر موبور و چشم آبی ، درباره صدهزار تومان مهر ، کمی سخت گیری نشان

می داد ، اما رییس ایل خیلی دست و دلباز بود.حتی قول داد که به زودی هفت نفر

زن و مرد از افراد ایل خود را برای کارهای خانه بخواهد و نگذارد خانم دست به سیاه

و سفید بزند . دست آخر روز عروسی را معیین کردند و شیرینی دهان همدیگر

گذاشتند و به خوبی و خوشی از هم جدا شدند .

خانم نزهت الدوله -که سر از پا نمی شناخت -در عرض یک هفته ، خانه شهری اش را

اجاره داد و باغ بزرگی در شمیران اجاره کرد و بهتهیه مقدمات عروسی با سومین شوهر

ایده آل خود پرداخت .به وسیله یکی از خواهرزاده هایش که برای تحصیل به فرنگ رفته

بود -یک دست لباس کامل عروسی وارد کرد که بست و یک متر دنباله داشت . و چهارصد

و بیست و یک نفر از اعیان و زورا و نمایندگان را از دو هفته پیش دعوت کرد و با دو تا

از مهمان خانه های بزرگ شهر ، برای پذیرایی آن شب ، قرار داد بست.وکامیونهای شرکت

کتیرا-که هم خانم نزهت الدوبله و هم شوهرخواهر شدرآن سهم داشتند - سه روز تمام ،

مرغ و گوشت و سبزی و میوه و مشروب به شمیران می بردند و خلاصه از هیچ خرجی

مضایقه نکردند .عاقبت شوهر ایده آلش را یافته بود .به سرو همسر می گفت :

« اگر آدم ارث پدرش را در راه به دست آوردن شوهر ایده آلش صرف نکند ، پس در چه راهی صرف کند ؟»

مجلس عروسی البته بسیار مجلل بود . یکی از شب های مهتابی اوایل تابستان بود

و هوا بسیار مساعد بود.از دو روز پیش ، تمام درخت های باغ را با تلمبه های

بزرگ شسته بودند و لای تمام شاخ و برگ های آن ها چراغ های رنگارنگ کشیده بودند .

فواره ها کار می کردند و دو دسته ارکستر آمده بودند و «پیست» رقص -که تازه

اززیر دست نجار و بنا درآمده بود-گنجایش صد و پنجاه جفت رقاص که نه ،

رقصنده را دشت .شراب را از توی قدح های گلسرخی بزرگ ، با ملاقه های طلا کوب ،

توی لیوان ها ی تراش دار باریک و بلند می ریختند ؛ و به جای همه چیز ، بوقلمون

سرخ کرده روی میز بود . و شیرین پلو و خاویار ، چیزهایی بود که اصلا کسی

نگاهشان هم نمی کرد.میز شام را به صورت T چیده بودند که درازای آن بیست و یک متر

بود و عروس و داماد بالای میز ، روی یک جفت صندلی خانم کار اصفهان ،

نشسته بودند .شام را با سرود شاهنشاهی افتتاح کردند و از طرف نخست وزیر و رییس

مجلس و خانواده ها ی عروس و داماد نطق های غرای تبریک آمیز رد و بدل

شد و همگی حضار ، بارها از طرف دولت و ملت ، به عروس و داماد و خاندان جلیل آن ها تبریک

گفتند و جام های خود را به سلامتی آن ها نوشیدند . مجلس خیلی آبرومند برگزار شد.

نه کسی مستی را از حد گذراند و نه حتی یک لیوان شکست . میز بزرگی

که طرف چپ در ورود باغ گذاشته بودهند ، انباشته شده بود از هدایای مهمانان

و دسته گل های بزرگ . درهمان شب ، دوستی های تازه به وجود آمد و کدورت های گذشته

را در بشقاب ها و جام های همدیگر ریختند و خوردند و حتی استیضاحی که

باید در واخر همان هقفته از دولت به عمل می آمد ، در همان مجلس مسکوت ماند .

فقط یک ناراحتی به جا ماند و آن این که همان شب خانه را درد زد.

و صبح که اهل خانه بیدار شدند ، دیدند تمام هدایا ، به اضافه هرچه جواهر و طلا

و نقره و ترمه که روی میز ها و سر بخاری های دیواری پخش بوده است -و دو جفت

قالیچه ابریشمی که زیر صندلی عروس و داماد پهن کرده بودند -از دست رفته است .

مجلس شب پیش تا ساعت سه طول کشیده بود و طبیعی بود که در چنان شبی ، حتی

خدمتکاران هم -در اثر خالی کردند ته گیلاس ها -مست کرده باشند.و مسلما دزدها نمی-

توانسته اندچنین فرصتی را غنیمت نشمارند.با همه این ها ، زندگی عروس و داماد از

فردا به خوبی و خوشی شروع شد.درست است که شوهر خواهر خانم نزهت الدوله مطلب

را حتی در کابینه مطرح کرد و با وجود دوستی های تازه برقرار شده شب عروسی ، نزدیک

بود شوهر خانم نزهت الدوله ، به عنوان عدم ا منیت ، دولت را در مجلس استیضاح کند،...

ولی قضیه به این خاتمه یافت که رییس شهربانی وقت را عوض کردند و رییس جدید ، به

تعداد کلانتری های شمیران افزود و گشت شبانه گذاشت .آقا هم تمام خدمتکاران خانه را که

سرجهازی خانم بودند ، از آشپز تا باغبان اخراج کرد و به جای آن ها هفت نفر از افراد ایل

را که تلگرافی احضار کرده بودند ، گذاشت .اما خانم نزهت الدوله خم به ابرو نیآورد.

این دزدی کلان را قضا و بلایی دانست که قرار بود به جان سعادت تازه آنها بزند.

و از این گذشته ، داماد به قدری مهربان بود که جایی برای تاسف بر اموال دزد زده نمی ماند .

نمی گذاشت خانم حتی از جایش تکان بخورد.خودش خمیر دندان روی

مسواک خانم می گذاشت . آب دوش و وان را خودش سرد و گرم می کرد.لقمه

برایش می گرفت . بند لباس زیرش را می بست . خلاصه این که دو هفته از

مجلس مرخصی گرفته بود وو در خانه را به روی اغیار بسته بود و سیر تا پیاز کارهای

خانه را خودش می رسید و راستی نمی گذاشت آب در دل خانم تکان بخورد.خانم

نزهت الدوله هم در این مدت خانه دیگرش را فروخت و از نو جای اثاث دزد برده

را پر کرد. قالی ها و مبل ها و پرده ها ، هرکدام زینت یک موزه بودند.هر اتاقی

«رادیوگرام» و یخچال و «کولر» جداگانه داشت و زن و شوهر هر چه خواستند ،

در نزدیک ترین فاصله دسشتان بود.در این نیمه ماه عسل ، آقا همه کاره بود.به کلفت

نوکرها سرکشی می کرد.و به باغبان ها و گل کاری های فصل به فصلشان می رسید .

برق و تلفن و آب و اجاره خانه را مرتب کرده بود و حتی با کمک هایی که در یک

معامله آب خشک کن ، با بایگانی کل کشور ، به صاحب خانه کرده بود ، قبض سه ماه

اجاره را بی اینکه پولی بدهد ، گرفته بود .و سر سفره به خانم هدیه کرده بود و

چون پانزده روز مرخصی اش داشت تمام می شد ، سر همان سفره پیشنهاد کرده بود که

چطور است از خواهرش دعوت کند که تابستان را به شمیران بیاید و باهم باشند!و

خانم نزهت الدوله که راستش نمی دانست با این تنهایی بعدی چه بکند و از طرفی مهربانی

های خواهر شوهر را فراموش نکرده بود ، رضایت داد و از فردای مرخصی آقا ،

همه کارهای خانه به عهده خواهر شوهر بود . و خانم نزهت الدوله واقعا یک

پارچه عروس خانم بود.صبح تا شام وقتش را جلوی آینه ، یا در حمام ،یا پای میز غذا

می گذراند. آرایشگرها و ماساژورها را با ماشین خانم به خانه می آوردند که به دستور

آن ها روزی سه ساعت گوشت خام و گوجه فرنگی روی صورتش می گذاشت و اصلا

ازخانه بیرون نمی رفت و گوشش به صدای قشنگ خواهر شوهرش عادت کرده بود که

می رفت و می آمد و می گفت :

«به به !چه پوستی ! چه طراوتی !خوش به حال برادرم!»

و روزی صدبار،و هزار بار .و خانم نزهت الدوله راستی جوان شده بود !شوهر جوان ،

دست به تر و خشک نزدن ، گوجه فرنگی روی صورت ،...اصلا حظ می کرد.یک ماه

به این طریق گذشت .درست است که آقا کمی لاغر شده بود ، اما به خانم نزهت الدوله هرگز

مثل این یک ماه خوش نگذشته بود.از روز اول ماه دوم عروسی شان ، زن و شوهر شروع

کردند به پس دادن بازدیدها .هر روز دوسه جا می رفتند ؛ ولی مگر به این زودی ها تمام

می شد؟و بدتر از همه این بود که خانم نزهت الدوله خسته می شد.روز دوم یاسوم دید و

بازدیدبود که عصر به خانه خواهر نزهت الدوله رفتند که شوهرش وزیر بود و با اصرار

شب هم ماندند .یک وزیر ، به هر صورت نمی توانست با یک نماینده مجلس و یا یک رییس

ایل کاری نداشته باشد و خواهرها هم انگار یک عمر همدیگر را ندیده بودند !چه حرف ها

داشتند که بزنند !تا دوی بعداز نیمه شب بیدار بودند و قرار و مدارها و درددل ها و نقشه-

ها ....و بعد هم خوابیدند و صبح هنوز خانم نزهت الدوله از رخت خواب بیرون نیآمده

بود که شوهرش را پای تلفن خواستند که بله باز دیشب خانه را دزد زده .خواهر آقا را

توی یک اتاق کرده اند و درش را بسته اند.سیم تلفن را بریده اند و دست و پای هر هفت

خدمتکار خانه را بسته اند.و توی انبارحبس کرده اند و هر چه در خانه بوده است ،

برده اند.از قالی های بزرگ و شمعدان ها و چلچراغ های سنگین گرفته تا مبل ها و

رادیوگرام ها و یخچال ها .خلاصه اینکه خانه را لخت کرده اند.این بار خانم نزهت الدوله

که جای خود داشت ، حتی شوهرش هم تاب نیاورده بود و همان پای تلفن زانوهایش تاشده

بود و نشسته بود.تنها برگه ای که از دزدها به دست آمد ، این بود که جای چرخ های

کامیون های متعدد روی شن باغ به جا مانده بود . فروا رییس شهربانی وقت ، در

مطبوعات مورد حمله قرار گرفت که در عرض دو ماه ، دو با ر خانه یک نماینده ملت

را به روی دزدها باز گذاشته و طرح یک استیضاح جدید داشت در مجلس به پانزده

امضا حد نصاب خود می رسید که وزیر داخله ، یک هفته بعداز شب دزدی ، با یک مانور

ماهرانه ، طی یک ماده واحده(!)تقاضای سلب مصونیت از داماد تازه یعنی رییس ایل

کرد!و آن هایی که سرشان توی حساب نبود ، گیج شده بودند و نمی دانستند سیاست روس

است یا انگلیس است یآ امریکا....!و اصلا این همه جنجال از کجا آب می خورد.

حالا نگو همان فردای دزدی اخیر ، دوتا از خدمتکارهای سابق خانم نزهت الدوله که

سرجهاز خانم بودند و رییس ایل بیرونشان کرده بود، سراغ خواهر خانم نزهت الدوله

آمده بودند وسوءظن خودشان را نسبت به رییس ایل و خواهرش بیان کرده بودند و تاعصر

تمام فامیل خانم نزهت الدوله به جنب و جوش افتاده بودند و از خاله خانباجی ها کمک گرفته

بودند و دو روز زاغ سیاه خواهر شوهر موبور و چشم آبی را چوب زنده بودند تا دست آخر

در خیابان عین الدوله خانه اش را گیر آورده بودند و روز بعد ، یکی از خواهر خوانده های

پیر و رند خانواده ، به هوای این که «ننه قربون شکلت دم غروبه ، الان نمازم قضا می شه.»

، خدمتکار خانه فریفته بود و تو رفته بود و دست به آب رسانده بود و وضو ساخته بود و کنار

حوض نمازی خوانده بود و از شیشه ها ، یکی یکی مبل ها و اثاث خانم نزهت الدوله را وارسی

کرده بود و بعد هم سر درد دل را با کلفت خانه باز کرده بود و از بدی زمانه و بی دینی مردم

به این جا رسیده بود که اطمینان کلفت خانه را به دست بیاورد و کشف کند که خانم صاحب خانه

یک خانم موبور چشم آبی بسیار مهربان و نجیب است که زن رییس یک ایل هم هست .و همان

شبانه،وزیر داخله دستور داده بود که شهربانی دست به کار بشورد و به خانه جدید رییس ایل

بریزند و تمام اثاث خانم را نجات بدهند .و همه قضایا را صورت مجلس کنند و یک پرونده

حسابی بسازند !درست است که نشانه ای از جواهرها و نقره ها و ترمه های دزدی اول به

دست نیامده بود ، ولی رییس ایل این عمل شهربانی را منافی مصونیت پارلمانی خود می دید

و داشت طرح استیضاح خود را به امضای این و آن می رساند که ماده واحده سلب مصونیت

از او تقدیم مجلس شد ؛ به اتکای یک پرونده قطور شهربانی و شهادت بیست و یک نفر از خدمتکاران

و اهل محل.باری ، داشت آبروریزی عجیبی می شد که سرجنبان های مملکت دست به کار شدند

و وزیر داخله را با رییس ایل آشتی دادند ، به شرط این که هم لایحه سلب مصونیت و هم طرح

استیضاح مسکوت بماند و مهر خانم نزهت الدوله هم بخشیده بشود. و این بار خانم که

نزهت الدوله طلاق می گرفت ، حتم داشت که برای حفظ آبروی دولت و ملت دارد فداکاری

می کند و از سومین شوهر ایده آل خودش چشم می پوشد.و حالا خانم نزهت الدوله ؛ که از

این تجربه هم آزموده تر بیرون آمد ؛ عقیده دارد که پیری و جوانی دست خود آدم است و هنوز

در جست و جوی شوهر ایده آل خود این در و آن در می زند . باز خا نه شهری اش را

خریده و گران ترین مبل ها و فرش هارا توی اتاقش جمع کرده . ماهی پانصد تومان خرج

ماساژسینه و صورت خود می کند .رنگ موهایش را هفته ای یک بار عوض می کند.

پیراهن های اورگاندی باسینه باز می پوشد . وقتی حرف می زند ، هرگز اخم نمی کند

و وقتی می خنددد ، ابروهایش و کنار دهانش اصلا تکان نمی خورد و مهم تر از همه این

که پس ازعمری زندگی و سه بار شوهر کردند ، به این نتیجه رسیده است که شوهر ایده آل

او از این نوکیسه و تازه به دوران رسطده هم نباید باشد. ودیگر این که کم کم دارد باورش

می شود که تنها مانع بزرگ در راه وصول به شوهر ایده آل ، ،عیب کوچکی است که در دماغ

او است و این روزها در این فکر است که برود و با یک جراحی «پلاستیک»،دماغش را درست کند.