دیوان حافظ/مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم

by حافظ

۳۱۸	مرا می‌بینی و هر دم زیادت میکنی دردم			تو را می‌بینم و میلم زیادت میشود هر دم		۳۶۵
	بسامانم[۱] نمی‌پرسی نمیدانم چه سر داری			بدرمانم نمی‌کوشی نمیدانی مگر دردم
	نه راهست این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزی			گذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم
	ندارم دستت از دامن بجز در خاک و آندم هم			که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم
	فرو رفت از غم عشقت دمم دم میدهی [۲] تا کی			دمار از من برآوردی نمیگوئی برآوردم
	شبی دل را بتاریکی ز زلفت باز می‌جستم			رخت می‌دیدم و جامی هلالی باز میخوردم
	کشیدم در برت ناگاه و شد در تاب گیسویت			نهادم بر لبت لب را و جان و دل فدا کردم
		تو خوش می‌باش با حافظ برو گو خصم جان میده
		چو گرمی از تو می‌بینم چه باک از خصم دم سردم

---

1. چنین است در عموم نسخ قدیمه، نسخ چاپی «ز سامانم»
2. چنین است در عموم نسخ قدیمه، نسخ چاپی: میدمی (با میم از دمیدن) دم دادن بمعنی فریب دادن و خدعه کردن است اثیر اخسیکتی گوید: دم بدادند مرا دام طرازان حواسزانکه پرواز نه در اوج مکان میکردم