دیوان حافظ/لعل سیراب بخون تشنه لب یار منست

از ویکی‌نبشته
۵۱  لعل سیراب بخون تشنه لب یار منست وز پی دیدن او دادن جان کار منست  ۵۸
  شرم از آن چشم سیه بادش و مژگان دراز هر که دل بردن او دید و در انکار منست  
  ساروان رخت بدروازه مبر کان سر کو شاه‌راهیست که منزلگه دلدار منست  
  بندهٔ طالع خویشم که درین قحط وفا عشق آن لولی سرمست خریدار منست  
  طبلهٔ عطر گل و زلف عبیرافشانش فیض یک شمّه ز بوی خوش عطّار منست  
  باغبان همچو نسیمم ز درِ خویش مران کاب گلزار تو از اشک چو گُلنار منست  
  شربت قند و گلاب از لب یارم فرمود نرگس او که طبیب دل بیمار منست  
  آنکه در طرز غزل نکته بحافظ آموخت  
  یار شیرین‌سخن نادره‌گفتار منست