دیوان حافظ/طفیل هستی عشقند آدمی و پری

از ویکی‌نبشته
۴۵۲  طفیل هستی عشقند آدمیّ و پری ارادتی بنما تا سعادتی ببری  ۴۶۸
  بکوش خواجه و از عشق بی‌نصیب مباش که بنده را نخرد کس بعیب بی‌هنری  
  می صبوح و شکر خواب صبحدم تا چند بعذر نیم‌شبی کوش و گریهٔ سحری  
  تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین‌کار که در برابر چشمیّ و غایب از نظری[۱]  
  هزار جان مقدّس بسوخت زین غیرت که هر صباح و مسا شمع مجلس دگری  
  ز من بحضرت آصف که می‌برد پیغام که یاد گیر دو مصرع ز من بنظم دری  
  بیا که وضع جهانرا چنانکه من دیدم گر امتحان بکنی مَی خوریّ و غم نخوری  
  کلاه سروریت کج مباد بر سر حسن که زیب بخت و سزاوار ملک و تاج سری  
  ببوی زلف و رخت میروند و می‌آیند صبا بغالیه سائیّ و گل بجلوه گری  
  چو مستعدّ نظر نیستی وصال مجوی که جام جم نکند سود وقت بی‌بصری  
  دعای گوشه‌نشینان بلا بگرداند چرا بگوشهٔ چشمی بما نمی‌نگری  
  بیا و سلطنت از ما بخر بمایهٔ حسن وزین معامله غافل مشو که حیف خوری  
  طریق عشق طریقی عجب خطرناک است نعوذ بالّله اگر ره بمقصدی نبری  
  بیمن همّت حافظ امید هست که باز  
  اَری اُسامِرُ لیلایَ لیلة القمر  


  1. چنین است در خ س ر، بعضی نسخ: نه در برابر چشمی نه غایب از نظری.