دیوان حافظ/حجاب چهره جان می‌شود غبار تنم

از ویکی‌نبشته
۳۴۲  حجاب چهرهٔ جان میشود غبار تنم خوشا دمی که از آن چهره پرده برفکنم  ۳۲۸
  چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست روم بگلشن رضوان که مرغ آن چمنم  
  عیان نشد که چرا آمدم کجا رفتم[۱] دریغ و درد که غافل ز کار خویشتنم  
  چگونه طوف کنم در فضای عالم قدس که در سراچهٔ ترکیب تخته بند تنم  
  اگر ز خون دلم بوی مشک می‌آید عجب مدار که هم درد نافهٔ ختنم  
  طراز پیرهن زرکشم مبین چون شمع که سوزهاست نهانی درون پیرهنم  
  بیا و هستی حافظ ز پیش او بردار  
  که با وجود تو کس نشنود ز من که منم  


  1. بعضی نسخ: کجا بودم.