دیوان حافظ/به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد
ظاهر
۱۵۶ | بحُسن و خلق و وفا کس بیار ما نرسد | ترا در این سخن انکار کار ما نرسد | ۱۷۸ | |||
اگر چه حسنفروشان بجلوه آمدهاند | کسی بحسن و ملاحت بیار ما نرسد | |||||
بحقّ صحبت دیرین که هیچ محرم راز | بیار یک جهت حقگزار ما نرسد | |||||
هزار نقش برآید ز کلک صنع و یکی | بدلپذیری نقش نگار ما نرسد | |||||
هزار نقد ببازار کائنات آرند | یکی بسکّهٔ صاحب عیار ما نرسد | |||||
دریغ قافلهٔ عُمر کانچنان رفتند | که گردشان بهوای دیار ما نرسد | |||||
دلا ز رنج حسودان مرنج و واثق باش | که بد بخاطر امّیدوار ما نرسد | |||||
چنان بزی که اگر خاک ره شوی کس را | غبار خاطری از رهگذار ما نرسد | |||||
بسوخت حافظ و ترسم که شرح قصّهٔ او | ||||||
بسمع پادشه کامگار ما نرسد |