| | | | | | |
| ۴۰۵ |
بجان پیر خرابات و حقّ صحبت او |
|
که نیست در سر من جز هوای خدمت او |
۴۰۷ |
| |
بهشت اگر چه نه جای گناهکارانست |
|
بیار باده که مستظهرم بهمّت[۱] او |
|
| |
چراغ صاعقه آن سحاب روشن باد |
|
که زد بخرمن ما آتش محبّت او |
|
| |
بر آستانهٔ میخانه گر سری بینی |
|
مزن بپای که معلوم نیست نیّت او |
|
| |
بیا که دوش بمستی سروش عالم غیب |
|
نوید داد که عامست فیض رحمت او |
|
| |
مکن بچشم حقارت نگاه در من مست |
|
که نیست معصیت و زهد بی‌مشیّت او |
|
| |
نمی‌کند دل من میل زهد و توبه ولی |
|
بنام خواجه بکوشیم و فرّ دولت او |
|
| |
مدام خرقهٔ حافظ بباده در گروست |
|
| |
مگر ز خاک خرابات بود فطرت[۲] او |
|
