دیوان حافظ/ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل

از ویکی‌نبشته
۳۰۸  ای رخت چون خلد و لعلت سلسبیل سلسبیلت کرده جان و دل سبیل  ۳۰۶
  سبزپوشان خطت بر گرد لب همچو مورانند گردِ سلسبیل  
  ناوک چشم تو در هر گوشهٔ همچو من افتاده دارد صد قتیل  
  یارب این آتش که در جان منست سرد کن زان سان که کردی بر خلیل  
  من نمی‌یابم مجال ای دوستان گر چه دارد او جمالی بس جمیل  
  پای ما لنگست و منزل بس دراز[۱] دست ما کوتاه و خرما بر نخیل  
  حافظ از سرپنجهٔ عشق نگار همچو مور افتاده شد در پای پیل  
  شاه عالم را بقا و عزّ و ناز  
  باد و هر چیزی که باشد زین قبیل  


  1. خ و سودی: منزل چون بهشت،