کلیات سعدی/بوستان/باب هفتم/به طفلی درم رغبت روزه خاست
ظاهر
حکایت
بطفلی درم رغبت روزه خاست | ندانستمی چپ کدامست و راست | |||||
یکی عابد از پارسایان کوی | همی شستن آموختم دست و روی | |||||
که بسمالله اول بسنت بگوی | دوم نیت آور سوم کف بشوی | |||||
پس آنگه دهن شوی و بینی سه بار | مناخر بانگشت کوچک بخار | |||||
بسبابه[۱] دندان پیشین بمال[۲] | که نهیست در روزه بعد از زوال | |||||
وز آن پس سه مشت آب بر روی زن | ز رستنگه موی سر تا ذقن | |||||
دگر دستها تا بمرفق بشوی | ز تسبیح و ذکر آنچه دانی بگوی | |||||
دگر مسح سر بعد از آن غسل پای | همینست و ختمش بنام خدای | |||||
کس از من نداند درین شیوه به | نبینی که فرتوت شد پیر ده؟ | |||||
شنید این سخن دهخدای قدیم | بشورید و گفت ای خبیث رجیم[۳] | |||||
نه مسواک در روزه گفتی خطاست؟ | بنی آدم مرده خوردن رواست؟ | |||||
دهن گو ز ناگفتنیها نخست | بشوی، آنکه[۴] از خوردنیها بشست[۵] |
***
کسیرا که نام آمد اندر میان | بنیکوترین نام و نعتش بخوان | |||||
چو همواره گوئی که مردم خرند | مبر ظن که نامت چو مردم برند | |||||
چنان گوی سیرت بکوی اندرم | که گفتن توانی بروی اندرم | |||||
و گر شرمت از دیدهٔ ناظرست | نه ای بیبصر، غیبدان حاضرست؟ | |||||
نیاید همی شرمت از خویشتن | کزو فارغ و شرم داری[۶] ز من |