| | | | | | |
|
نهان شد از گل زردی گلی سپید که ما |
|
سپید جامه و از هر گنه مبرائیم |
|
|
جواب داد که ما نیز چون تو بی گنهیم |
|
چرا که جز نفسی در چمن نمیپائیم |
|
|
بما زمانه چنان فرصتی نبخشوده است |
|
که از غرور، دل پاک را بیالائیم |
|
|
قضا، نیامده ما را ز باغ خواهد برد |
|
نه میرویم بسودای خود، نه میئیم |
|
|
بخود نظاره کنیم ار بچشم خودبینی |
|
چگونه لاف توانیم زد که بینائیم |
|
|
چو غنچه و گل دوشینه صبحدم فرسود |
|
من و تو جای شگفت است گر نفرسائیم |
|
|
بگرد ما گل زرد و سپید بسیارند |
|
گمان مبر که بگلشن، من و تو تنهائیم |
|
|
هزار بوته و برگ ار نهان کند ما را |
|
به چشم خیرهی گلچین دهر پیدائیم |
|
|
بدین شکفتگی امروز چند غره شویم |
|
چو روشن است که پژمردگان فردائیم |
|
|
درین زمانه، فزودن برای کاستن است |
|
فلک بکاهدمان هر چه ما بیفزائیم |
|
|
خوش است بادهی رنگین جام عمر، ولیک |
|
مجال نیست که پیمانهای بپیمائیم |
|
|
ز طیب صبحدم آن به که توشه برگیریم |
|
که آگهاست که تا صبح دیگر اینجائیم |
|
|
فضای باغ، تماشاگه جمال حق است |
|
من و تو نیز در آن، از پی تماشائیم |
|
|
چه فرق گر تو ز یک رنگ و ما ز یک فامیم |
|
تمام، دختر صنع خدای یکتائیم |
|
|
همین خوش است که در بندگیش یکرنگیم |
|
همین بس است که در خواجگیش یکرائیم |
|
|
برنگ ظاهر اوراق ما نگاه مکن |
|
که ترجمان بلیغ هزار معنائیم |
|
|
درین وجود ضعیف ار توان و توشی هست |
|
رهین موهبت ایزد توانائیم |
|
|
برای سجده درین آستان، تمام سریم |
|
پی گذشتن ازین رهگذر، همه پائیم |
|
|
تمام، ذرهی این بی زوال خورشیدیم |
|
تمام، قطرهی این بی کرانه دریائیم |
|
|
درین، صحیفه که زیبندگیست حرف نخست |
|
چه فرق گر بنظر، زشت یا که زیبائیم |
|
|
چو غنچههای دگر بشکفند، ما برویم |
|
کنون بیا که صف سبزه را بیارائیم |
|
|
درین دو روزهی هستی همین فضیلت ماست |
|
که جور میکند ایام و ما شکیبائیم |
|
|
ز سرد و گرم تنور قضا نمیترسیم |
|
برای سوختن و ساختن مهیائیم |
|
|
اسیر دام هوی و قرین آز شدن |
|
اگر دمی و اگر قرنهاست، رسوائیم |
|