| | | | | | |
|
مرغی بباغ رفت و یکی میوه کند و خورد |
|
ناگه ز دست چرخ بپایش رسید سنگ |
|
|
خونین به لانه آمد و سر زیر پر کشید |
|
غلتید چون کبوتر با باز کرده جنگ |
|
|
بگریست مرغ خرد که برخیز و سرخ کن |
|
مانند بال خویش، مرا نیز بال و چنگ |
|
|
نالید و گفت خون دلست این نه رنگ و زیب |
|
صیاد روزگار، بمن عرصه کرد تنگ |
|
|
آخر تو هم ز لانه، پی دانه بر پری |
|
از خون پر تو نیز بدینسان کنند رنگ |
|
|
در سبزه گر روی، کندت دست جور پر |
|
بر بام گر شوی، کندت سنگ فتنه لنگ |
|
|
آهسته میوهای بکن از شاخی و برو |
|
در باغ و مرغزار، مکن هیچگه درنگ |
|
|
میدان سعی و کار، شمار است بعد ازین |
|
ما رفتگان نبوت خود تاختیم خنگ |
|