| | | | | | |
|
بچشم عجب، سوی کاه کرد کوه نگاه |
|
بخنده گفت، که کار تو شد ز جهل، تباه |
|
|
ز هر نسیم بلرزی، ز هر نفس بپری |
|
همیشه، روی تو زرد است و روزگار، سیاه |
|
|
مرا بچرخ برافراشت بردباری، سر |
|
تو گه باوج سمائی و گاه در بن چاه |
|
|
کسی بزرگ نگردد مگر ز کار بزرگ |
|
گر از تو کار نیاید، زمانه را چه گناه |
|
|
مرا نبرد ز جا هیچ دست زور، ولیک |
|
ترا نه جای نشستن بود، نه ز خفتنگاه |
|
|
مرا ز رسم و ره نیک خویش، قدر فزود |
|
نه ای تو بیخبر، از هیچ رسم و راه آگاه |
|
|
گهر ز کان دل من، برند گوهریان |
|
پلنگ و شیر، بسوی من آورند پناه |
|
|
نه باک سلسله دارم، نه بیم آفت سیل |
|
نه سیر مهر زبونم کند، نه گردش ماه |
|
|
بنزد اهل خرد، سستی و سبکساریست |
|
در اوفتادن بیجا و جستن بیگاه |
|
|
بگفت، رهزن گیتی ره تو هم بزند |
|
مخند خیره، بافتادگان هر سر راه |
|
|
مشو ز دولت ناپایدار خویش ایمن |
|
سوی تو نیز کشد شبرو سپهر، سپاه |
|
|
قویتری ز تو، روزی ز پا در افکندت |
|
بیک دقیقه، ز من هیچتر شوی ناگاه |
|
|
چه حاصل از هنر و فضل مردم خودبین |
|
خوشم که هیچم و همچون تو نیستم خودخواه |
|
|
گر از نسیم بترسم بخویش، ننگی نیست |
|
شنیدهای که بلرزد به پیش باد، گیاه |
|
|
تو، جاه خویش فزون کن باستواری و صبر |
|
مرا که جز پر کاهی نیم، چه رتبت و جاه |
|
|
خوش آن کسی که چو من، سر ز پا نمیداند |
|
خوش آن تنی که نبردست ، بار کفش و کلاه |
|
|
چه شاهباز توانا، چه ماکیان ضعیف |
|
شوند جمله سرانجام، صید این روباه |
|
|
بنای محکمهی روزگار، بر ستم است |
|
قضا چو حکم نویسند، چه داوری، چه گواه |
|
|
چه فرق، گر تو گرانسنگ و ما سبکساریم |
|
چو تندباد حوادث و زد، چه کوه و چه کاه |
|
|
کسی ز روی حقیقت بلند شد، پروین |
|
که دست دیو هوی شد ز دامنش کوتاه |
|