| | | | | | |
|
به آب روان گفت گل کاز تو خواهم |
|
که رازی که گویم به بلبل بگوئی |
|
|
پیام ار فرستد، پیامش بیاری |
|
بخاک ار درافتد، غبارش بشوئی |
|
|
بگوئی که ما را بود دیده بر ره |
|
که فردا بیائی و ما را ببوئی |
|
|
بگفتا به جوی آب رفته نیاید |
|
نیابی مرا، گر چه عمری بجوئی |
|
|
پیامی که داری به پیک دگر ده |
|
بامید من هرگز این ره نپوئی |
|
|
من از جوی چون بگذرم برنگردم |
|
چو پژمرده گشتی تو، دیگر نروئی |
|
|
بفردا چه میافکنی کار امروز |
|
بخوان آنکسی را که مشتاق اوئی |
|
|
بد اندیشه گیتی بناگه بدزدد |
|
ز بلبل خوشی و ز گل خوبروئی |
|
|
چو فردا شود، دیگرت کس نبوید |
|
که بی رنگ و بی بوی، چون خاک کوئی |
|
|
دل از آرزو یکنفس بود خرم |
|
تو اندر دل باغ، چون آرزوئی |
|
|
چو آب روان خوش کن این مرز و بگذر |
|
تو مانند آبی که اکنون به جوئی |
|
|
نکو کار شو تا توانی، که دائم |
|
نمانداست در روی نیکو، نکوئی |
|
|
تو پاکیزه خو را شکیبی نباشد |
|
چو گردون گردان کند تندخوئی |
|
|
نبیند گه سختی و تنگدستی |
|
ز یاران یکدل، کسی جز دوروئی |
|