| | | | | | |
|
بطعنه پیش سگی گفت گربه کای مسکین |
|
قبیلهی تو بسی تیرهروز و ناشادند |
|
|
میان کوی بخسبی و استخوان خائی |
|
بداختری چو تو را، کاشکی نمیزادند |
|
|
برو به مطبخ شه یا بمخزن دهقان |
|
بشهر و قریه، بسی خانهها که آبادند |
|
|
کباب و مرغ و پنیر است و شیر، طعمهی من |
|
ز حیلهام همه کار آگهان بفریادند |
|
|
جفای نان نکشیدست یکتن از ما، لیک |
|
گرسنگان شما بیشتر ز هفتادند |
|
|
بگفت، راست نگردد بنای طالع ما |
|
چرا که از ازلش پایه، راست ننهادند |
|
|
مرا به پشت سرافکند حکم چرخ، ز خلق |
|
شگفت نیست گرم در بروی نگشادند |
|
|
کسی بخانهی مردم بمیهمانی رفت |
|
که روز سور، کسی از پیش فرستادند |
|
|
بروزی دگران چون طمع توانم کرد |
|
مرا ز خوان قضا، قسمت استخوان دادند |
|
|
تو خلق دهر ندانستهای چه بی باکند |
|
تو عهدها نشنیدی چه سست بنیادند |
|
|
کسی بلطف، بدرماندگان نظر نکند |
|
درین معامله، دلها ز سنگ و پولادند |
|
|
هزار مرتبه، فقر از توانگری خوشتر |
|
توانگران، همه بدنام ظلم و بیدادند |
|
|
نخست رسم و ره ما، درستکاری ماست |
|
قبیلهی تو، در آئین دزدی استادند |
|
|
برای پرورش تن، بدام بدنامی |
|
نیوفتند کسانی که بخرد و رادند |
|
|
پی هوی و هوس، نوع خودپرست شما |
|
سحر ببصره و هنگام شب ببغدادند |
|
|
ز جور سال و مه ایدوست کس نرست، تمام |
|
اسیر فتنهی دیماه و تیر و مردادند |
|
|
بچهرهها منگر، خاطر شکسته بسی است |
|
عروس دهر چو شیرین و خلق فرهادند |
|
|
من از فتادگی خویش هیچ غم نخورم |
|
فتادگان چنین، هیچگه نیفتادند |
|
|
اسیر نفس توئی، همچو ما گرفتاران |
|
ز بند بندگی حرص و آز، آزادند |
|
|
تو شاد باش و دل آسوده زندگانی کن |
|
سگان، به بدسری روزگار معتادند |
|