پروین اعتصامی (مثنویات و تمثیلات و مقطعات)/بارید ابر بر گل پژمرده‌ای و گفت

by پروین اعتصامی

	بارید ابر بر گل پژمرده‌ای و گفت			کاز قطره بهر گوش تو آویزه ساختم
	از بهر شستن رخ پاکیزه‌ات ز گرد			بگرفتم آب پاک ز دریا و تاختم
	خندید گل که دیر شد این بخشش و عطا			رخساره‌ای نماند، ز گرما گداختم
	ناسازگاری از فلک آمد، وگرنه من			با خاک خوی کردم و با خار ساختم
	ننواخت هیچگاه مرا، گرچه بیدریغ			هر زیر و بم که گفت قضا، من نواختم
	تا خیمه‌ی وجود من افراشت بخت گفت			کاز بهر واژگون شدنش برفراختم
	دیگر ز نرد هستیم امید برد نیست			کاز طاق و جفت، آنچه مرا بود باختم
	منظور و مقصدی نشناسد بجز جفا			من با یکی نظاره، جهان را شناختم