| | | | | | |
|
منم کز دل وداع کشور امن دامان کردم |
|
ز ملک وصل اسباب اقامت را روان کردم |
|
|
منم کانداختم در بحر هجران کشتی طاقت |
|
رسیدم چون به غرقاب بلا لنگر گران کردم |
|
|
منم کاورد کوه محنتم چون زور بر خاطر |
|
تحمل را به آن طاقت شکن خاطرنشان کردم |
|
|
منم کاویخت چون هجران کمان خویش از دعوی |
|
بزور صبر جرات در شکست آن کمان کردم |
|
|
منم کز صرصر هجران چه شد میدان غم رفته |
|
ز دعوی با صبا آسودگی را همعنان کردم |
|
|
منم کایام چون گشت از کمان کین خدنگ افکن |
|
فکندم جوشن طاقت ببر خود را نشان کردم |
|
|
منم کز سخت خانی بر دل هجران گزین خود |
|
جفا را جرات افزودم بلا را کامران کردم |
|
|
منم صبر آزمایی کز گرههای درون چون نی |
|
کمر بستم به سختی ترک آن نازک میان کردم |
|
|
منم مرغی که چون بر آشیانم سنگ زد غیرت |
|
به بال سعی پرواز از زمین تا آسمان کردم |
|
|
منم کز گفتن نامی که میمردم برای آن |
|
چو شمع از تیغ غیرت نطق را کوتهزبان کردم |
|
|
منم کز محتشم آئین صبر آموختم اول |
|
دگر سلطان غیرت هرچه فرمود آنچنان کردم |
|