| | | | | | |
|
گر من به مردن دل نهم آسوده جانی را چه غم |
|
وز مهر من گرجان دهم نامهربانی را چه غم |
|
|
از تلخی هجرم چه باک آن شوخ شکرخنده را |
|
از لب به زهر آلوده شیرین دهانی را چه غم |
|
|
دل خون شد و غمگین نشد آن خسرو دلها بلی |
|
یک کلبه گر ویران شود کشورستانی را چه غم |
|
|
ز افتادنم در ره چه باک آن شوخ چابک رخش را |
|
خاری گر افتد در گذر سیلاب رانی را چه غم |
|
|
من خود ره آن شهسوار از رشک میبندم ولی |
|
گر بگذرد آب از رکاب آتش عنانی را چه غم |
|
|
ای دل برون رفتن چه سود از صید گاه عشق او |
|
صید ار گریزد صد قدم زرین کمانی را چه غم |
|
|
چون نیست هیچت محتشم ز آشوب دوران غممخور |
|
صدخانه گر ویران شود بیخانمانی را چه غم |
|