محتشم کاشانی (غزلیات)/چو می‌نماید، که هست با من، جفا و جورت، ز روی یاری

by محتشم کاشانی

	چو می‌نماید، که هست با من، جفا و جورت، ز روی یاری			ز دست جورت، فغان برآرم، اگر تو دست از، جفا نداری
	بخشم گفتی، نمی‌گذارم، که زیر تیغم، برآوری دم			مرا چه یارا که دم برآرم، اگر دمارم، ز جان برآری
	شب فراقت کز اشتیاقت به جان فکارم به تن نزارم			به خواب کس را نمی‌گذرام ز بس که دارم فغان و زاری
	نه همزبانی، که من زمانی، باو شمارم، غمی که دارم			نه نیک خواهی که، گاهگاهی، ز من بپرسد، غم که داری
	به درد از آنرو، گرفته‌ام خو، به خاک از آن رو، نهاده‌ام رو			که عشق کاری، نباشد الا، به دردمندی، ز خاکساری
	اگرچه کردم، چو بلبل ای گل، در اشتیاقت، بسی تحمل			ز باغ وصلت، گلی نچیدم، جز این که دیدم، هزار زاری
	همیشه گوئی، که محتشم را، برآرم از جا، درآرم از پا			ز پا درآید، ز جان برآید، شبی که مستش، تو در برآری