| | | | | | |
|
کان جوان در جست و جو بد هفت سال |
|
از خیال وصل گشته چون خیال |
|
|
سایهی حق بر سر بنده بود |
|
عاقبت جوینده یابنده بود |
|
|
گفت پیغامبر که چون کوبی دری |
|
عاقبت زان در برون آید سری |
|
|
چون نشینی بر سر کوی کسی |
|
عاقبت بینی تو هم روی کسی |
|
|
چون ز چاهی میکنی هر روز خاک |
|
عاقبت اندر رسی در آب پاک |
|
|
جمله دانند این اگر تو نگروی |
|
هر چه میکاریش روزی بدروی |
|
|
سنگ بر آهن زدی آتش نجست |
|
این نباشد ور بباشد نادرست |
|
|
آنک روزی نیستش بخت و نجات |
|
ننگرد عقلش مگر در نادرات |
|
|
کان فلان کس کشت کرد و بر نداشت |
|
و آن صدف برد و صدف گوهر نداشت |
|
|
بلعم باعور و ابلیس لعین |
|
سود نامدشان عبادتها و دین |
|
|
صد هزاران انبیا و رهروان |
|
ناید اندر خاطر آن بدگمان |
|
|
این دو را گیرد که تاریکی دهد |
|
در دلش ادبار جز این کی نهد |
|
|
بس کسا که نان خورد دلشاد او |
|
مرگ او گردد بگیرد در گلو |
|
|
پس تو ای ادبار رو هم نان مخور |
|
تا نیفتی همچو او در شور و شر |
|
|
صد هزاران خلق نانها میخورند |
|
زور مییابند و جان میپرورند |
|
|
تو بدان نادر کجا افتادهای |
|
گر نه محرومی و ابله زادهای |
|
|
این جهان پر آفتاب و نور ماه |
|
او بهشته سر فرو برده به چاه |
|
|
که اگر حقست پس کو روشنی |
|
سر ز چه بردار و بنگر ای دنی |
|
|
جمله عالم شرق و غرب آن نور یافت |
|
تا تو در چاهی نخواهد بر تو تافت |
|
|
چه رها کن رو به ایوان و کروم |
|
کم ستیز اینجا بدان کاللج شوم |
|
|
هین مگو کاینک فلانی کشت کرد |
|
در فلان سالی ملخ کشتش بخورد |
|
|
پس چرا کارم که اینجا خوف هست |
|
من چرا افشانم این گندم ز دست |
|
|
و آنک او نگذاشت کشت و کار را |
|
پر کند کوری تو انبار را |
|
|
چون دری میکوفت او از سلوتی |
|
عاقبت در یافت روزی خلوتی |
|
|
جست از بیم عسس شب او به باغ |
|
یار خود را یافت چون شمع و چراغ |
|
|
گفت سازندهی سبب را آن نفس |
|
ای خدا تو رحمتی کن بر عسس |
|
|
ناشناسا تو سببها کردهای |
|
از در دوزخ بهشتم بردهای |
|
|
بهر آن کردی سبب این کار را |
|
تا ندارم خوار من یک خار را |
|
|
در شکست پای بخشد حق پری |
|
هم ز قعر چاه بگشاید دری |
|
|
تو مبین که بر درختی یا به چاه |
|
تو مرا بین که منم مفتاح راه |
|
|
گر تو خواهی باقی این گفت و گو |
|
ای اخی در دفتر چارم بجو |
|