| | | | | | |
|
آمد او آنجا و از دور ایستاد |
|
مر عمر را دید و در لرز اوفتاد |
|
|
هیبتی زان خفته آمد بر رسول |
|
حالتی خوش کرد بر جانش نزول |
|
|
مهر و هیبت هست ضد همدگر |
|
این دو ضد را دید جمع اندر جگر |
|
|
گفت با خود من شهان را دیدهام |
|
پیش سلطانان مه و بگزیدهام |
|
|
از شهانم هیبت و ترسی نبود |
|
هیبت این مرد هوشم را ربود |
|
|
رفتهام در بیشهی شیر و پلنگ |
|
روی من زیشان نگردانید رنگ |
|
|
بس شدستم در مصاف و کارزار |
|
همچو شیر آن دم که باشد کارزار |
|
|
بس که خوردم بس زدم زخم گران |
|
دل قویتر بودهام از دیگران |
|
|
بیسلاح این مرد خفته بر زمین |
|
من به هفت اندام لرزان چیست این |
|
|
هیبت حقست این از خلق نیست |
|
هیبت این مرد صاحب دلق نیست |
|
|
هر که ترسید از حق او تقوی گزید |
|
ترسد از وی جن و انس و هر که دید |
|
|
اندرین فکرت به حرمت دست بست |
|
بعد یک ساعت عمر از خواب جست |
|
|
کرد خدمت مر عمر را و سلام |
|
گفت پیغامبر سلام آنگه کلام |
|
|
پس علیکش گفت و او را پیش خواند |
|
ایمنش کرد و به پیش خود نشاند |
|
|
لاتخافوا هست نزل خایفان |
|
هست در خور از برای خایف آن |
|
|
هر که ترسد مر ورا ایمن کنند |
|
مر دل ترسنده را ساکن کنند |
|
|
آنک خوفش نیست چون گویی مترس |
|
درس چهدهی نیست او محتاج درس |
|
|
آن دل از جا رفته را دلشاد کرد |
|
خاطر ویرانش را آباد کرد |
|
|
بعد از آن گفتش سخنهای دقیق |
|
وز صفات پاک حق نعم الرفیق |
|
|
وز نوازشهای حق ابدال را |
|
تا بداند او مقام و حال را |
|
|
حال چون جلوهست زان زیبا عروس |
|
وین مقام آن خلوت آمد با عروس |
|
|
جلوه بیند شاه و غیر شاه نیز |
|
وقت خلوت نیست جز شاه عزیز |
|
|
جلوه کرده خاص و عامان را عروس |
|
خلوت اندر شاه باشد با عروس |
|
|
هست بسیار اهل حال از صوفیان |
|
نادرست اهل مقام اندر میان |
|
|
از منازلهای جانش یاد داد |
|
وز سفرهای روانش یاد داد |
|
|
وز زمانی کز زمان خالی بدست |
|
وز مقام قدس که اجلالی بدست |
|
|
وز هوایی کاندرو سیمرغ روح |
|
پیش ازین دیدست پرواز و فتوح |
|
|
هر یکی پروازش از آفاق بیش |
|
وز امید و نهمت مشتاق بیش |
|
|
چون عمر اغیاررو را یار یافت |
|
جان او را طالب اسرار یافت |
|
|
شیخ کامل بود و طالب مشتهی |
|
مرد چابک بود و مرکب درگهی |
|
|
دید آن مرشد که او ارشاد داشت |
|
تخم پاک اندر زمین پاک کاشت |
|