| | | | | | |
|
پس همینجا دست و پایت در گزند |
|
بر ضمیر تو گواهی میدهند |
|
|
چون موکل میشود برتو ضمیر |
|
که بگو تو اعتقادت وا مگیر |
|
|
خاصه در هنگام خشم و گفت و گو |
|
میکند ظاهر سرت را مو بمو |
|
|
چون موکل میشود ظلم و جفا |
|
که هویدا کن مرا ای دست و پا |
|
|
چون همیگیرد گواه سر لگام |
|
خاصه وقت جوش و خشم و انتقام |
|
|
پس همان کس کین موکل میکند |
|
تا لوای راز بر صحرا زند |
|
|
پس موکلهای دیگر روز حشر |
|
هم تواند آفرید از بهر نشر |
|
|
ای بده دست آمده در ظلم و کین |
|
گوهرت پیداست حاجت نیست این |
|
|
نیست حاجت شهره گشتن در گزند |
|
بر ضمیر آتشینت واقفاند |
|
|
نفس تو هر دم بر آرد صد شرار |
|
که ببینیدم منم ز اصحاب نار |
|
|
جزو نارم سوی کل خود روم |
|
من نه نورم که سوی حضرت شوم |
|
|
همچنان کین ظالم حق ناشناس |
|
بهر گاوی کرد چندین التباس |
|
|
او ازو صد گاو برد و صد شتر |
|
نفس اینست ای پدر از وی ببر |
|
|
نیز روزی با خدا زاری نکرد |
|
یا ربی نامد ازو روزی بدرد |
|
|
کای خدا خصم مرا خشنود کن |
|
گر منش کردم زیان تو سود کن |
|
|
گر خطا کشتم دیت بر عاقلهست |
|
عاقلهی جانم تو بودی از الست |
|
|
سنگ میندهد به استغفار در |
|
این بود انصاف نفس ای جان حر |
|