| | | | | | |
|
گفت پیغامبر که اصحابی نجوم |
|
رهروان را شمع و شیطان را رجوم |
|
|
هر کسی را گر بدی آن چشم و زور |
|
کو گرفتی ز آفتاب چرخ نور |
|
|
کی ستاره حاجتستی ای ذلیل |
|
که بدی بر نور خورشید او دلیل |
|
|
ماه میگوید به خاک و ابر و فی |
|
من بشر بودم ولی یوحی الی |
|
|
چون شما تاریک بودم در نهاد |
|
وحی خورشیدم چنین نوری بداد |
|
|
ظلمتی دارم به نسبت با شموس |
|
نور دارم بهر ظلمات نفوس |
|
|
زان ضعیفم تا تو تابی آوری |
|
که نه مرد آفتاب انوری |
|
|
همچو شهد و سرکه در هم بافتم |
|
تا سوی رنج جگر ره یافتم |
|
|
چون ز علت وا رهیدی ای رهین |
|
سرکه را بگذار و میخور انگبین |
|
|
تخت دل معمور شد پاک از هوا |
|
بین که الرحمن علی العرش استوی |
|
|
حکم بر دل بعد ازین بی واسطه |
|
حق کند چون یافت دل این رابطه |
|
|
این سخن پایان ندارد زید کو |
|
تا دهم پندش که رسوایی مجو |
|