| | | | | | |
|
مرتضی را گفت روزی یک عنود |
|
کو ز تعظیم خدا آگه نبود |
|
|
بر سر بامی و قصری بس بلند |
|
حفظ حق را واقفی ای هوشمند |
|
|
گفت آری او حفیظست و غنی |
|
هستی ما را ز طفلی و منی |
|
|
گفت خود را اندر افکن هین ز بام |
|
اعتمادی کن بحفظ حق تمام |
|
|
تا یقین گرددمرا ایقان تو |
|
و اعتقاد خوب با برهان تو |
|
|
پس امیرش گفت خامش کن برو |
|
تا نگردد جانت زین جرات گرو |
|
|
کی رسد مر بنده را که با خدا |
|
آزمایش پیش آرد ز ابتلا |
|
|
بنده را کی زهره باشد کز فضول |
|
امتحان حق کند ای گیج گول |
|
|
آن خدا را میرسد کو امتحان |
|
پیش آرد هر دمی با بندگان |
|
|
تا به ما ما را نماید آشکار |
|
که چه داریم از عقیده در سرار |
|
|
هیچ آدم گفت حق را که ترا |
|
امتحان کردم درین جرم و خطا |
|
|
تا ببینم غایت حلمت شها |
|
اه کرا باشد مجال این کرا |
|
|
عقل تو از بس که آمد خیرهسر |
|
هست عذرت از گناه تو بتر |
|
|
آنک او افراشت سقف آسمان |
|
تو چه دانی کردن او را امتحان |
|
|
ای ندانسته تو شر و خیر را |
|
امتحان خود را کن آنگه غیر را |
|
|
امتحان خود چو کردی ای فلان |
|
فارغ آیی ز امتحان دیگران |
|
|
چون بدانستی که شکردانهای |
|
پس بدانی کاهل شکرخانهای |
|
|
پس بدان بیامتحانی که اله |
|
شکری نفرستدت ناجایگاه |
|
|
این بدان بیامتحان از علم شاه |
|
چون سری نفرستدت در پایگاه |
|
|
هیچ عاقل افکند در ثمین |
|
در میان مستراحی پر چمین |
|
|
زانک گندم را حکیم آگهی |
|
هیچ نفرستد به انبار کهی |
|
|
شیخ را که پیشوا و رهبرست |
|
گر مریدی امتحان کرد او خرست |
|
|
امتحانش گر کنی در راه دین |
|
هم تو گردی ممتحن ای بییقین |
|
|
جرات و جهلت شود عریان و فاش |
|
او برهنه کی شود زان افتتاش |
|
|
گر بیاید ذره سنجد کوه را |
|
بر درد زان که ترازوش ای فتی |
|
|
کز قیاس خود ترازو میتند |
|
مرد حق را در ترازو میکند |
|
|
چون نگنجد او به میزان خرد |
|
پس ترازوی خرد را بر درد |
|
|
امتحان همچون تصرف دان درو |
|
تو تصرف بر چنان شاهی مجو |
|
|
چه تصرف کرد خواهد نقشها |
|
بر چنان نقاش بهر ابتلا |
|
|
امتحانی گر بدانست و بدید |
|
نی که هم نقاش آن بر وی کشید |
|
|
چه قدر باشد خود این صورت که بست |
|
پیش صورتها که در علم ویست |
|
|
وسوسهی این امتحان چون آمدت |
|
بخت بد دان کمد و گردن زدت |
|
|
چون چنین وسواس دیدی زود زود |
|
با خدا گرد و در آ اندر سجود |
|
|
سجده گه را تر کن از اشک روان |
|
کای خدا تو وا رهانم زین گمان |
|
|
آن زمان کت امتحان مطلوب شد |
|
مسجد دین تو پر خروب شد |
|