| | | | | | |
|
باز مرغی فوق دیواری نشست |
|
دیده سوی دانه دامی ببست |
|
|
یک نظر او سوی صحرا میکند |
|
یک نظر حرصش به دانه میکشد |
|
|
این نظر با آن نظر چالیش کرد |
|
ناگهانی از خرد خالیش کرد |
|
|
باز مرغی کان تردد را گذاشت |
|
زان نظر بر کند و بر صحرا گماشت |
|
|
شاد پر و بال او بخا له |
|
تا امام جمله آزادان شد او |
|
|
هر که او را مقتدا سازد برست |
|
در مقام امن و آزادی نشست |
|
|
زانک شاه حازمان آمد دلش |
|
تا گلستان و چمن شد منزلش |
|
|
حزم ازو راضی و او راضی ز حزم |
|
این چنین کن گر کنی تدبیر و عزم |
|
|
بارها در دام حرص افتادهای |
|
حلق خود را در بریدن دادهای |
|
|
بازت آن تواب لطف آزاد کرد |
|
توبه پذرفت و شما را شاد کرد |
|
|
گفت ان عدتم کذا عدنا کذا |
|
نحن زوجنا الفعال بالجزا |
|
|
چونک جفتی را بر خود آورم |
|
آید آن را جفتش دوانه لاجرم |
|
|
جفت کردیم این عمل را با اثر |
|
چون رسد جفتی رسد جفتی دگر |
|
|
چون رباید غارتی از جفت شوی |
|
جفت میآید پس او شویجوی |
|
|
بار دیگر سوی این دام آمدیت |
|
خاک اندر دیدهی توبه زدیت |
|
|
بازتان تواب بگشاد از گره |
|
گفت هین بگریز روی این سو منه |
|
|
باز چون پروانهی نسیان رسید |
|
جانتان را جانب آتش کشید |
|
|
کم کن ای پروانه نسیان و شکی |
|
در پر سوزیده بنگر تو یکی |
|
|
چون رهیدی شکر آن باشد که هیچ |
|
سوی آن دانه نداری پیچ پیچ |
|
|
تا ترا چون شکر گویی بخشد او |
|
روزیی بی دام و بی خوف عدو |
|
|
شکر آن نعمت کهتان آزاد کرد |
|
نعمت حق را بباید یاد کرد |
|
|
چند اندر رنجها و در بلا |
|
گفتی از دامم رها ده ای خدا |
|
|
تا چنین خدمت کنم احسان کنم |
|
خاک اندر دیدهی شیطان زنم |
|