| | | | | | |
|
گفت موسی را به وحی دل خدا |
|
کای گزیده دوست میدارم ترا |
|
|
گفت چه خصلت بود ای ذوالکرم |
|
موجب آن تا من آن افزون کنم |
|
|
گفت چون طفلی به پیش والده |
|
وقت قهرش دست هم در وی زده |
|
|
خود نداند که جز او دیار هست |
|
هم ازو مخمور هم از اوست مست |
|
|
مادرش گر سیلیی بر وی زند |
|
هم به مادر آید و بر وی تند |
|
|
از کسی یاری نخواهد غیر او |
|
اوست جمله شر او و خیر او |
|
|
خاطر تو هم ز ما در خیر و شر |
|
التفاتش نیست جاهای دگر |
|
|
غیر من پیشت چون سنگست و کلوخ |
|
گر صبی و گر جوان و گر شیوخ |
|
|
همچنانک ایاک نعبد در حنین |
|
در بلا از غیر تو لانستعین |
|
|
هست این ایاک نعبد حصر را |
|
در لغت و آن از پی نفی ریا |
|
|
هست ایاک نستعین هم بهر حصر |
|
حصر کرده استعانت را و قصر |
|
|
که عبادت مر ترا آریم و بس |
|
طمع یاری هم ز تو داریم و بس |
|