| | | | | | |
|
آن یکی درویش هیزم میکشید |
|
خسته و مانده ز بیشه در رسید |
|
|
پس بگفتم من ز روزی فارغم |
|
زین سپس از بهر رزقم نیست غم |
|
|
میوهی مکروه بر من خوش شدست |
|
رزق خاصی جسم را آمد به دست |
|
|
چونک من فارغ شدستم از گلو |
|
حبهای چندست این بدهم بدو |
|
|
بدهم این زر را بدین تکلیفکش |
|
تا دو سه روزک شود از قوت خوش |
|
|
خود ضمیرم را همیدانست او |
|
زانک سمعش داشت نور از شمع هو |
|
|
بود پیشش سر هر اندیشهای |
|
چون چراغی در درون شیشهای |
|
|
هیچ پنهان مینشد از وی ضمیر |
|
بود بر مضمون دلها او امیر |
|
|
پس همی منگید با خود زیر لب |
|
در جواب فکرتم آن بوالعجب |
|
|
که چنین اندیشی از بهر ملوک |
|
کیف تلقی الرزق ان لم یرزقوک |
|
|
من نمیکردم سخن را فهم لیک |
|
بر دلم میزد عتابش نیک نیک |
|
|
سوی من آمد به هیبت همچو شیر |
|
تنگ هیزم را ز خود بنهاد زیر |
|
|
پرتو حالی که او هیزم نهاد |
|
لرزه بر هر هفت عضو من فتاد |
|
|
گفت یا رب گر ترا خاصان هیاند |
|
که مبارکدعوت و فرخپیاند |
|
|
لطف تو خواهم که میناگر شود |
|
این زمان این تنگ هیزم زر شود |
|
|
در زمان دیدم که زر شد هیزمش |
|
همچو آتش بر زمین میتافت خوش |
|
|
من در آن بیخود شدم تا دیرگه |
|
چونک با خویش آمدم من از وله |
|
|
بعد از آن گفت ای خداگر آن کبار |
|
بس غیورند و گریزان ز اشتهار |
|
|
باز این را بند هیزم ساز زود |
|
بیتوقف هم بر آن حالی که بود |
|
|
در زمان هیزم شد آن اغصان زر |
|
مست شد در کار او عقل و نظر |
|
|
بعد از آن برداشت هیزم را و رفت |
|
سوی شهر از پیش من او تیز و تفت |
|
|
خواستم تا در پی آن شه روم |
|
پرسم از وی مشکلات و بشنوم |
|
|
بسته کرد آن هیبت او مر مرا |
|
پیش خاصان ره نباشد عامه را |
|
|
ور کسی را ره شود گو سر فشان |
|
کان بود از رحمت و از جذبشان |
|
|
پس غنیمت دار آن توفیق را |
|
چون بیابی صحبت صدیق را |
|
|
نه چو آن ابله که یابد قرب شاه |
|
سهل و آسان در فتد آن دم ز راه |
|
|
چون ز قربانی دهندش بیشتر |
|
پس بگوید ران گاوست این مگر |
|
|
نیست این از ران گاو ای مفتری |
|
ران گاوت مینماید از خری |
|
|
بذل شاهانهست این بی رشوتی |
|
بخشش محضست این از رحمتی |
|