| | | | | | |
|
گفت امر آمد برو مهلت ترا |
|
من بجای خود شدم رستی ز ما |
|
|
او همیشد و اژدها اندر عقب |
|
چون سگ صیاد دانا و محب |
|
|
چون سگ صیاد جنبان کرده دم |
|
سنگ را میکرد ریگ او زیر سم |
|
|
سنگ و آهن را بدم در میکشید |
|
خرد میخایید آهن را پدید |
|
|
در هوا میکرد خود بالای برج |
|
که هزیمت میشد از وی روم و گرج |
|
|
کفک میانداخت چون اشتر ز کام |
|
قطرهای بر هر که زد میشد جذام |
|
|
ژغژغ دندان او دل میشکست |
|
جان شیران سیه میشد ز دست |
|
|
چون به قوم خود رسید آن مجتبی |
|
شدق او بگرفت باز او شد عصا |
|
|
تکیه بر وی کرد و میگفت ای عجب |
|
پیش ما خورشید و پیش خصم شب |
|
|
ای عجب چون مینبیند این سپاه |
|
عالمی پر آفتاب چاشتگاه |
|
|
چشم باز و گوش باز و این ذکا |
|
خیرهام در چشمبندی خدا |
|
|
من ازیشان خیره ایشان هم ز من |
|
از بهاری خار ایشان من سمن |
|
|
پیششان بردم بسی جام رحیق |
|
سنگ شد آبش به پیش این فریق |
|
|
دسته گل بستم و بردم به پیش |
|
هر گلی چون خار گشت و نوش نیش |
|
|
آن نصیب جان بیخویشان بود |
|
چونک با خویشاند پیدا کی شود |
|
|
خفتهی بیدار باید پیش ما |
|
تا به بیداری ببیند خوابها |
|
|
دشمن این خواب خوش شد فکر خلق |
|
تا نخسپد فکرتش بستست حلق |
|
|
حیرتی باید که روبد فکر را |
|
خورده حیرت فکر را و ذکر را |
|
|
هر که کاملتر بود او در هنر |
|
او بمعنی پس بصورت پیشتر |
|
|
راجعون گفت و رجوع این سان بود |
|
که گله وا گردد و خانه رود |
|
|
چونک واگردید گله از ورود |
|
پس فتد آن بز که پیش آهنگ بود |
|
|
پیش افتد آن بز لنگ پسین |
|
اضحک الرجعی وجوه العابسین |
|
|
از گزافه کی شدند این قوم لنگ |
|
فخر را دادند و بخریدند ننگ |
|
|
پا شکسته میروند این قوم حج |
|
از حرج راهیست پنهان تا فرج |
|
|
دل ز دانشها بشستند این فریق |
|
زانک این دانش نداند آن طریق |
|
|
دانشی باید که اصلش زان سرست |
|
زانک هر فرعی به اصلش رهبرست |
|
|
هر پری بر عرض دریا کی پرد |
|
تا لدن علم لدنی میبرد |
|
|
پس چرا علمی بیاموزی به مرد |
|
کش بباید سینه را زان پاک کرد |
|
|
پس مجو پیشی ازین سر لنگ باش |
|
وقت وا گشتن تو پیش آهنگ باش |
|
|
آخرون السابقون باش ای ظریف |
|
بر شجر سابق بود میوهی طریف |
|
|
گرچه میوه آخر آید در وجود |
|
اولست او زانک او مقصود بود |
|
|
چون ملایک گوی لا علم لنا |
|
تا بگیرد دست تو علمتنا |
|
|
گر درین مکتب ندانی تو هجا |
|
همچو احمد پری از نور حجی |
|
|
گر نباشی نامدار اندر بلاد |
|
گم نهای الله اعلم بالعباد |
|
|
اندر آن ویران که آن معروف نیست |
|
از برای حفظ گنجینهی زریست |
|
|
موضع معروف کی بنهند گنج |
|
زین قبل آمد فرج در زیر رنج |
|
|
خاطر آرد بس شکال اینجا ولیک |
|
بسکلد اشکال را استور نیک |
|
|
هست عشقش آتشی اشکالسوز |
|
هر خیالی را بروبد نور روز |
|
|
هم از آن سو جو جواب ای مرتضا |
|
کین سال آمد از آن سو مر ترا |
|
|
گوشهی بی گوشهی دل شهرهیست |
|
تاب لا شرقی و لا غرب از مهیست |
|
|
تو ازین سو و از آن سو چون گدا |
|
ای که معنی چه میجویی صدا |
|
|
هم از آن سو جو که وقت درد تو |
|
میشوی در ذکر یا ربی دوتو |
|
|
وقت درد و مرگ آن سو مینمی |
|
چونک دردت رفت چونی اعجمی |
|
|
وقت محنت گشتهای الله گو |
|
چونک محنت رفت گویی راه کو |
|
|
این از آن آمد که حق را بی گمان |
|
هر که بشناسد بود دایم بر آن |
|
|
وانک در عقل و گمان هستش حجاب |
|
گاه پوشیدست و گه بدریده جیب |
|
|
عقل جزوی گاه چیره گه نگون |
|
عقل کلی آمن از ریب المنون |
|
|
عقل بفروش و هنر حیرت بخر |
|
رو به خواری نه بخارا ای پسر |
|
|
ما چه خود را در سخن آغشتهایم |
|
کز حکایت ما حکایت گشتهایم |
|
|
من عدم و افسانه گردم در حنین |
|
تا تقلب یابم اندر ساجدین |
|
|
این حکایت نیست پیش مرد کار |
|
وصف حالست و حضور یار غار |
|
|
آن اساطیر اولین که گفت عاق |
|
حرف قرآن را بد آثار نفاق |
|
|
لامکانی که درو نور خداست |
|
ماضی و مستقبل و حال از کجاست |
|
|
ماضی و مستقبلش نسبت به تست |
|
هر دو یک چیزند پنداری که دوست |
|
|
یک تنی او را پدر ما را پسر |
|
بام زیر زید و بر عمرو آن زبر |
|
|
نسبت زیر و زبر شد زان دو کس |
|
سقف سوی خویش یک چیزست بس |
|
|
نیست مثل آن مثالست این سخن |
|
قاصر از معنی نو حرف کهن |
|
|
چون لب جو نیست مشکا لب ببند |
|
بی لب و ساحل بدست این بحر قند |
|