| | | | | | |
|
چار کس را داد مردی یک درم |
|
آن یکی گفت این بانگوری دهم |
|
|
آن یکی دیگر عرب بد گفت لا |
|
من عنب خواهم نه انگور ای دغا |
|
|
آن یکی ترکی بد و گفت این بنم |
|
من نمیخواهم عنب خواهم ازم |
|
|
آن یکی رومی بگفت این قیل را |
|
ترک کن خواهیم استافیل را |
|
|
در تنازع آن نفر جنگی شدند |
|
که ز سر نامها غافل بدند |
|
|
مشت بر هم میزدند از ابلهی |
|
پر بدند از جهل و از دانش تهی |
|
|
صاحب سری عزیزی صد زبان |
|
گر بدی آنجا بدادی صلحشان |
|
|
پس بگفتی او که من زین یک درم |
|
آرزوی جملهتان را میدهم |
|
|
چونک بسپارید دل را بی دغل |
|
این درمتان میکند چندین عمل |
|
|
یک درمتان میشود چار المراد |
|
چار دشمن میشود یک ز اتحاد |
|
|
گفت هر یکتان دهد جنگ و فراق |
|
گفت من آرد شما را اتفاق |
|
|
پس شما خاموش باشید انصتوا |
|
تا زبانتان من شوم در گفت و گو |
|
|
گر سخنتان مینماید یک نمط |
|
در اثر مایهی نزاعست و سخط |
|
|
گرمی عاریتی ندهد اثر |
|
گرمی خاصیتی دارد هنر |
|
|
سرکه را گر گرم کردی ز آتش آن |
|
چون خوری سردی فزاید بی گمان |
|
|
زانک آن گرمی او دهلیزیست |
|
طبع اصلش سردیست و تیزیست |
|
|
ور بود یخبسته دوشاب ای پسر |
|
چون خوری گرمی فزاید در جگر |
|
|
پس ریای شیخ به ز اخلاص ماست |
|
کز بصیرت باشد آن وین از عماست |
|
|
از حدیث شیخ جمعیت رسد |
|
تفرقه آرد دم اهل جسد |
|
|
چون سلیمان کز سوی حضرت بتاخت |
|
کو زبان جمله مرغان را شناخت |
|
|
در زمان عدلش آهو با پلنگ |
|
انس بگرفت و برون آمد ز جنگ |
|
|
شد کبوتر آمن از چنگال باز |
|
گوسفند از گرگ ناورد احتراز |
|
|
او میانجی شد میان دشمنان |
|
اتحادی شد میان پرزنان |
|
|
تو چو موری بهر دانه میدوی |
|
هین سلیمان جو چه میباشی غوی |
|
|
دانهجو را دانهاش دامی شود |
|
و آن سلیمانجوی را هر دو بود |
|
|
مرغ جانها را درین آخر زمان |
|
نیستشان از همدگر یک دم امان |
|
|
هم سلیمان هست اندر دور ما |
|
کو دهد صلح و نماند جور ما |
|
|
قول ان من امة را یاد گیر |
|
تا به الا و خلا فیها نذیر |
|
|
گفت خود خالی نبودست امتی |
|
از خلیفهی حق و صاحبهمتی |
|
|
مرغ جانها را چنان یکدل کند |
|
کز صفاشان بی غش و بی غل کند |
|
|
مشفقان گردند همچون والده |
|
مسلمون را گفت نفس واحده |
|
|
نفس واحد از رسول حق شدند |
|
ور نه هر یک دشمن مطلق بدند |
|