مثنوی معنوی/معشوق را زیر چادر پنهان کردن جهت تلبیس و بهانه گفتن زن کی ان کید کن عظیم

by مولوی

	چادر خود را برو افکند زود			مرد را زن ساخت و در را بر گشود
	زیر چادر مرد رسوا و عیان			سخت پیدا چون شتر بر نردبان
	گفت خاتونیست از اعیان شهر			مر ورا از مال و اقبالست بهر
	در ببستم تا کسی بیگانه‌ای			در نیاید زود نادانانه‌ای
	گفت صوفی چیستش هین خدمتی			تا بر آرم بی‌سپاس و منتی
	گفت میلش خویشی و پیوستگیست			نیک خاتونیست حق داند که کیست
	خواست دختر را ببیند زیر دست			اتفاقا دختر اندر مکتبست
	باز گفت ار آرد باشد یا سبوس			می‌کنم او را به جان و دل عروس
	یک پسر دارد که اندر شهر نیست			خوب و زیرک چابک و مکسب کنیست
	گفت صوفی ما فقیر و زار و کم			قوم خاتون مال‌دار و محتشم
	کی بود این کفو ایشان در زواج			یک در از چوب و دری دیگر ز عاج
	کفو باید هر دو جفت اندر نکاح			ورنه تنگ آید نماند ارتیاح