مثنوی معنوی/مضطرب شدن فقیر نذر کرده بکندن امرود از درخت و گوشمال حق رسیدن بی مهلت

by مولوی

	پنج روز آن باد امرودی نریخت			ز آتش جوعش صبوری می‌گریخت
	بر سر شاخی مرودی چند دید			باز صبری کرد و خود را وا کشید
	باد آمد شاخ را سر زیر کرد			طبع را بر خوردن آن چیر کرد
	جوع و ضعف و قوت جذب و قضا			کرد زاهد را ز نذرش بی‌وفا
	چونک از امرودبن میوه سکست			گشت اندر نذر وعهد خویش سست
	هم درآن دم گوشمال حق رسید			چشم او بگشاد و گوش او کشید